Vrij snel na een crematie word je geconfronteerd met de vraag wat er met de as moet gebeuren. Twee pagina’s met mogelijke opties waaruit je kan kiezen en een foldertje met allerlei voorbeelden, om je een beetje op weg te helpen. Een urn voor op de schoorsteenmantel? Of de as verwerkt in een sieraad of een kunstobject van glas? Het klinkt stom, maar ik vroeg me af wat er dan met zo’n urn of sieraad gaat gebeuren als ík ben overleden. Onlangs las ik ergens dat een urn met as was aangetroffen in een kringloopwinkel. Leuk, zo’n ‘circle of life’, maar mij lijkt dat geen wenselijke situatie.
Asbestemming
Iemand moeten loslaten is lastig en verdrietig, maar ik heb niet lang hoeven nadenken over de asbestemming. Jacco hield van de zee, van het water en had ooit eens opgemerkt dat hij in zee verstrooid wilde worden. ‘Omdat de zeeën met elkaar in verbinding staan en het water altijd in beweging is, zo kom je nog eens ergens.’ Een datum prikken was ook niet moeilijk: 19 oktober, de dag na onze verjaardagen. Gevoelsmatig was dit voor mij de meest ‘geschikte’ dag, ook al is Jacco pas 3 maanden geleden overleden. Maar met de doos waarin zijn as verpakt zat, had ik niet zoveel. Ergens had ik steeds het idee dat er een Bag-in-Box, wijn in een pak, op de kast stond. En stom genoeg vond ik het vervelend dat die jongen dagenlang alleen thuis was, verpakt in z’n wijndoos. (ik weet het, het slaat helemaal nergens op)
Waddenzee
De boottocht op de Waddenzee voelde bijna als een familie-uitje. Zelf broodjes voor onderweg meegenomen en mijn schoonvader mocht aan het roer zitten. Dit betekende dat we een groot deel van het Wad hebben gezien, voordat we voor anker gingen op een rustige plek. Het moment dat ik Jacco’s as via een koker op zee mocht verstrooien, was zowel mooi als verdrietig. Verdrietig omdat ik hem weer moest loslaten, mooi omdat ik dit samen met onze lieve familie heb mogen doen.
Direct nadat de ‘man overboord’ was gegaan, dreef er quasi nonchalant een kwal achter de as aan. Jacco had dit uiterst grappig gevonden.
Nu
Nu probeer ik mijn leven weer op de rails te krijgen. De eerste borrel met een groep collega’s overleefd, het was fijn om naar andermans verhalen te luisteren en te kunnen lachen. En gisteravond ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer alleen naar de schouwburg geweest. Was ook fijn, al voelde ik me na afloop heel alleen, zo tussen al die stelletjes. Maar ook daar zal ik wel weer aan wennen.
Vanmiddag stond ik uit te waaien op het Zuiderstrand. Terwijl ik op de kade van het Zuidelijk Havenhoofd in zee stond te staren, dreef er quasi nonchalant een kwal voorbij. In mijn gedachten hoorde ik Jacco lachen.
Marita's overpeinzingen 
Ook dit stukje is zowel mooi als verdrietig
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, @deschrijvendehuisvrouw
LikeLike
Je hebt het op jouw manier gedaan denkend aan hoe Jacco
het gewild zou hebben. Je hebt geluisterd naar je eigen hart. Het woord “ kwal “ zal voor altijd een glimlach op je gezicht geven omdat het een gedachte aan Jacco zal zijn en je weet dat hij diezelfde lach zal hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Met een lach en een traan, erg mooi geschreven Marita. Veel sterkte voor jou gewenst, lieve groet.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi ge- en beschreven Marita… Ieder doet met de as van de dierbare waar hij/zij een goed gevoel bij heeft. Ik heb de as van mijn lief elke dag (5 jaar lang inmiddels) bij me in een urn in de woonkamer, geeft mij het gevoel dat ze dicht bij me is maar realiseer me ook dat ze nooit weer terug komt. Desondanks: het leven gaat door, ik ga ook door… Wens jou ook nu veel sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Jaap. Ik draag Jacco’s trouwring, op die manier heb ik het gevoel dat hij in de buurt is.
LikeLike
Mooi geschreven Marita. En ook ik hoor Jacco lachen om die kwal.
LikeGeliked door 1 persoon