Al zo lang als ik mij kan herinneren ben ik bezig geweest met schrijven. Als kind schreef ik vooral dromerige verhaaltjes over prinsessen, kabouters en andere schattige dingen. Terugkijkend moet dat toentertijd vooral een vlucht uit de realiteit zijn geweest, omdat in die periode mijn benen niet deden wat ze moesten doen en ik te maken kreeg met een langdurige en vooral pijnlijke revalidatie. Schrijven als therapie? Misschien. Feit is dat ik natuurlijk geen kant op kon en het schrijven, voor mij, een goede uitlaatklep was. En nog steeds is. De laatste jaren schrijf ik vooral columns voor de intranetpagina van mijn werkgever en ik blijk daar veel mensen een groot plezier mee te doen. Nu schrijf ik puur voor mezelf, maar het is mooi meegenomen als ik bij anderen een glimlach op het gezicht kan toveren.
Marita's overpeinzingen 