Vijftig tinten pizza

De hele ophef rondom Vijftig tinten grijs heb ik nooit begrepen. Ik heb een illegale download van het 1^e boek gelezen en geconstateerd dat het eigenlijk een bouquetreeks is met een sadomasochistisch tintje. Niet heel erg spannend en boeiend, net als de bouquetreeksboekjes. Een vriendin van mijn moeder vond het wel een strak plan om mij te voorzien van romantisch leesvoer toen ik als 16-jarige een tijdje aan huis was gekluisterd met gescheurde enkelbanden. Ik heb op z’n minst 100 boekjes gelezen in die periode en het zal geen toeval zijn dat ik sindsdien voornamelijk thrillers lees. Want het bouquet-thema is altijd hetzelfde. Jonge vrouw ontmoet een iets oudere, arrogante man. Une petite femme met weelderige lokken, pronte borstjes, roomwitte (!) dijen en meestal uitgerust met korenbloemblauwe of hazelnootbruine ogen. Man is groot, gespierd, in 90% van de gevallen donkerharig, heeft bijpassende donkere ogen en is voorzien van borsthaar. Ze hebben meteen een hekel aan elkaar, maar natuurlijk is er sprake van enorme wederzijdse aantrekkingskracht. Het duurt dan ook niet lang voordat hij zich grommend op haar stort en zij verrukte kreetjes begint uit te slaan als hij teder haar naar aardbeien smakende lippen kust. Ware liefde en ze leven nog lang en gelukkig. Misselijkmakend. Ik wil voorstellen dat de bouquetreeksboekjesschrijvers eens een keer een wat realistischer verhaal gaan schrijven. Ik wil wel even een voorzetje geven.

‘Ietwat zenuwachtig belt hij aan op nummer 13. Zijn eerste avond als pizzakoerier en de jongens van de pizzeria deden nogal lacherig en geheimzinnig over zijn 1^e klant, weduwe De Boer. De deur vliegt open en daar staat ze dan, even breed als ze lang is. Gemelijk kijkt ze hem aan met haar fletsblauwe varkensoogjes. Ze bekijkt hem van top tot teen en begint haar 4 nicotine gele tanden bloot te lachen. Grommend vraagt ze hem binnen, omdat haar portemonnee nog op de keukentafel ligt. Ze draait zich om en bedremmeld volgt hij haar. Hij bekijkt met afgrijzen haar 140kg drillende vleesmassa en de bossen okselhaar die onder haar tanktop uitwippen. Eenmaal in de keuken laat weduwe De Boer zich op een stoel vallen en gaat wijdbeens zitten. Hij kan niet liplezen, maar de witte legging met kantinzet laat niets aan de verbeelding over. Ze vraagt hem dichterbij te komen zodat ze hem even goed kan bekijken. Hij durft niet te weigeren, doet een stap naar voren en voordat hij kan protesteren, heeft zij haar lippen op de zijne geperst. Haar adem riekt naar knoflook en uien, hij voelt een golf van misselijkheid opkomen. Zijn iele lijf zit inmiddels vastgeklemd tussen haar massieve borsten en enthousiast rukt ze hem de kleren van het lijf. Al gauw voelt hij haar eelterige handen agressief over zijn lichaam schuren. In een poging om los te komen, merkt hij tot zijn grote schrik dat de legging op wonderbaarlijke wijze is verdwenen en hij zich aan 2 harige melkflessen vasthoudt. Woest grommend duwt zij zijn handen richting het tropisch regenwoud tussen haar benen. Doodsbang volgt hij haar blaffende aanwijzingen op. Links! Verder naar links! Stukje naar rechts! Lager! De ontdekkingstocht duurt gelukkig niet heel lang, want weduwe De Boer begint al snel te loeien als een misthoorn en ze zakt als een plumpudding ineen. De pizzakoerier weet zich eindelijk uit haar omhelzing te worstelen en vlucht het huis uit. Zonder zijn handen te wassen.’

Ik hoef voorlopig geen pizza.