Vier weken

Vier weken. Vier weken is het geleden en ik denk nog steeds dat Jacco ieder moment kan thuiskomen. Als ik ’s ochtends wakker word, verwacht ik dat op de andere helft van het bed een grote hoop mens ligt. Maar dat deel van het bed is keurig opgemaakt en leeg. Bij het voetbal kijken begin ik ongemerkt een gesprek over een mooie pass of goal met iemand die er niet meer is. Of pak ik mijn telefoon om een appje naar Jacco te sturen, om me dan plotseling te realiseren dat dat weinig zin heeft. Kijk ik naar zijn foto’s dan kan ik me niet voorstellen dat ik die vrolijke grijns nooit meer in het echt zal zien.

Dat de werkelijkheid anders is, realiseer ik me op de momenten dat ik dingen moet regelen. Want dat moet, dingen regelen: verzekeringen, bankzaken, het  opzeggen van abonnementen en nadenken over de asbestemming. Nu kan ik maar één ding regelen op een dag want ik heb op het moment het concentratievermogen van een eendagsvlinder, nog even afgezien van het feit dat er een aardig emotionele lading zit aan al die stomme dingen die je moet regelen. Gelukkig hebben sommige bedrijven een nabestaandendesk, die je gemakkelijk door zo’n proces heen helpt. Maar er zijn een hoop bedrijven die digitaal een vies woord vinden en je ze daarom noodgedwongen moet bellen. En dan krijg je niet meteen iemand aan de lijn. Nee, je wordt dan getrakteerd op zo’n idioot keuzemenu, met keuzes in keuzes verstopt en als je na 2 minuten kiezen moet luisteren naar een hopeloos stukje pauzemuziek,  overweeg je de verbinding te verbreken omdat je de wanhoop nabij bent. Ergens denk ik dat dat ook de bedoeling is van die bedrijven; dat de klant de verbinding verbreekt. Serieus, op dit soort shit zit toch geen enkele nabestaande te wachten?  Als je dan eindelijk iemand aan de lijn krijgt, mag je hopen dat het iemand is met voldoende empathisch vermogen die de boel snel voor je regelt. Ergens halverwege de regeldingen kwam ik het bedrijf Closure tegen, dat een deel van het regelwerk van me heeft overgenomen. Dat was wel fijn, fijner was geweest als ik al eerder van het bestaan van dat bedrijf had geweten. Dan was me in ieder geval het contact met Bankgiroloterij bespaard gebleven. Misschien dat ik daar nog eens een aparte blog aan besteed, want het is een verhaal op zich.

Ergens tussen het ongeloof en het regelen in, probeer ik de scherven van mijn leven weer aan elkaar te lijmen. Het gaat langzaam, maar met de hulp van mijn lieve familie en vrienden gaat me dat gewoon lukken. Voor mezelf, maar zeker ook voor Jacco.

Brief aan Jacco

Na het overlijden van mijn schoonmoeder schreef ik op 14 mei een stukje over afscheid nemen. Een tekst die ik nu met heel andere ogen lees, omdat op 19 juli mijn allerliefste, geweldige echtgenoot volkomen onverwacht overleed. En op zo’n vreselijke dag moet je direct gaan nadenken over de uitvaart, terwijl je geen idee hebt wat hij eigenlijk zou hebben gewild.
In de 2^e slapeloze nacht na zijn overlijden heb ik een brief aan hem geschreven, een brief die ik tijdens de uitvaart heb voorgelezen. Inmiddels schrijf ik iedere dag aan Jacco: dingen die ik heb meegemaakt, mooie of grappige herinneringen en andere zaken die ik belangrijk vind om aan hem te vertellen.
Omdat niet iedereen bij de uitvaart aanwezig kon zijn, deel ik nu de tekst van de bewuste brief. (in iets aangepaste vorm)
Mijn man was een verhalenverteller en regelmatig een inspiratiebron voor mijn blogs en ik mis hem vreselijk.

Mijn allerliefste Jacco, lieve schat,

Er is nog zo veel dat ik je wil zeggen en over je wil vertellen; over hoe we elkaar hebben ontmoet, over alles wat we samen hebben meegemaakt, over onze laatste momenten samen en over onze toekomst die geen toekomst meer is. Terwijl ik dit schrijf, stromen de tranen over mijn wangen en weet ik dat jij het fijner zou vinden dat ik op zo’n verdrietige dag als vandaag, vooral de mooie verhalen deel. Verhalen die mensen laten lachen, want lachen deed je graag. Het valt me zwaar lieverd, maar ik ga een poging wagen.

Je was een verhalenverteller. Met je ongebreidelde fantasie kon je van de grootste onzin een compleet geloofwaardig verhaal maken. In het prille begin van onze relatie kwam je ooit eens mijn huis binnengelopen met een arm in het verband. Ik, ongerust als ik kan zijn, wilde weten wat er in vredesnaam was gebeurd. Er volgde een gepassioneerd verhaal over hoe je ter aarde was gestort met je fiets, dat een onderdeel van diezelfde fiets in je arm was beland, waardoor er een enorme bloedende wond ontstond die gehecht moest worden in het ziekenhuis. Terwijl ik me stond op te winden waarom je me niet had gebeld, stond jij rustig het verband van je arm af te wikkelen. Je was naar de bloedbank geweest. Om bloed te doneren. Toen dacht ik wel even: ‘waar begin ik aan met deze jongen.’ Maar jouw ontwapende grijns maakte dat ik niet lang boos op je kon blijven.

In je werk als trainer gebruikte je eveneens veel verhalen. Die je ter plekke verzon omdat je vond dat je met een praktijkvoorbeeld lastige materie gemakkelijker kon uitleggen. Je vond het ook geen enkel probleem om bestaande mensen, zoals ik, op te laten draven in jouw verhalen. Zo heb je ooit eens verteld dat ik veel schoenen koop en dat ik enorme stennis heb staan maken bij de kassa omdat ik geen korting kreeg. ‘Maar dat is nooit gebeurd’, zei ik. Jouw reactie: ‘dat weet ik, maar dat hoeven mijn collega’s niet te weten. Als ze het verhaal maar snappen.’

Ook de klokkenverzameling van onze benedenbuurman werd gebruikt als opleidingsmateriaal. Dit verhaal heeft zo veel indruk gemaakt op de cursisten dat ze je een cadeau hebben gegeven. Een spuuglelijke, roze koekoeksklok.
Andere favoriet van je: de getallenreeks van Bert Visscher. Ik mag aannemen dat iedereen  nu weet welke nummers bij de bami gerechten horen.

Ik heb veel met en om je gelachen. Zo stapte je ooit eens, na een avondje stappen met je vrienden, in een aardig beschonken toestand naast mij in bed. Ik had geen zin in dronkenmansgebabbel, dan werden je verhalen nog langer dan ze normaal gesproken al zijn, dus ik deed alsof ik sliep. Je wilde je verhaal toch kwijt en gebruikte je handen om een gesprek te voeren. Linkerhand tegen rechterhand: ‘Slaapt ze ?’ Rechterhand: ‘Misschien…..’ En zo ontspon zich een uitgebreid gesprek tussen jouw handen en terwijl ik lag te schudden van het lachen, viel jij rustig in slaap.

Misschien is trouwens een woord dat je veel gebruikte. ‘Jacco, heb je de planten water gegeven?’ En met een schuldbewuste blik in je ogen zei je dan: ‘Misschien…..?’. Dat betekende dan gewoon ‘nee, dat heb ik niet gedaan.’ Wat dan ook weer niet als een verrassing kwam.

Ik heb zoveel meer verhalen te vertellen, maar niet de tijd om dat nu te doen. Ik hoop dat zo  meteen in de koffiekamer de mensen mooie verhalen over jou met elkaar willen delen.  En dat er vooral veel gelachen wordt.  Dat zou je fijn vinden en ik ook.

Lieffie, we zullen je allemaal enorm gaan missen, maar ik het allermeest.

 

Magie

Sommige werkweken zijn leuker dan de andere, maar de afgelopen week was iedere werkdag er eentje om moedeloos van te worden. Het dieptepunt was wel die dag dat ik verzeild raakte in iets dat men de Magic Estimation (magische schatting) noemt, wat een niet nader te noemen iemand altijd heel monter betitelt als de Tragic Estimation. Wij zijn tegenwoordig heel erg ‘into Agile’ en omdat de Product Owner (producteigenaar) verstek liet gaan,  mocht ik meedoen aan het spelprogramma De Zwakste Schakel. Althans, daar leek het op.

Spelletjes

De inzet was het bemachtigen van schaarse IT-capaciteit voor het 3^e kwartaal. Totaal aantal deelnemende issues (kwesties): 60
Een korte samenvatting: Met een man/vrouw of 40 stonden we met de eigen kaarten in de hand rondom een tafel. We moesten ons eigen product inschalen op de maatjes XS tot en met XXL. Daarna mocht men andermans kaarten verschuiven naar een andere plek, meestal de verkeerde kant op. Vervolgens moest je gaan uitleggen waarom jouw kaartje toch echt in eerste instantie op de juiste plek lag en als je mazzel had, werd er gemiddeld. Dit hele gebeuren werd 6 keer herhaald en het hele feest duurde 3 uur lang. Daarna werden we uitgezwaaid en volgde er een Final Call (laatste oproep) met hele belangrijke mensen die, naar ik meen, de kaarten opnieuw hebben geschud.
Uitkomst: twee van mijn kaarten zijn op plek 14 en 22 beland en dat is niet goed, al moet de Big Room Planning (grote kamer planning) nog plaatsvinden.

Niet goed

Snappen jullie het nog? Ik niet en daarom heb ik me iets meer verdiept in het proces rondom de magische schatting. Wat blijkt: zo’n proces mag 30 tot 60 minuten duren en wordt binnen een scrumteam (rugby!) uitgevoerd. Een scrumteam bestaat uit zo’n 5 tot 9 personen en is een multidisciplinair en zelfsturend team. Oftewel, alle benodigde kennis/kunde om een product op te leveren zit in principe in het team.

En wat doen wij? Wij hebben blijkbaar incomplete scrumteams samengesteld waardoor we met 40 mensen staan te vissen in een vijver waarin 1 goudvis rondzwemt. Dat werkt dus niet en levert alleen maar frustratie, onbegrip en het bewandelen van olifantenpaadjes op. En zo draai je heel behendig Agile de nek om. Als dat het uiteindelijke doel is, dan is men daar heel goed in geslaagd.

Hoe is het nu met Marita?

Goed! Ik dreigde donderdag weg te zakken in een diepe poel van moedeloosheid, maar gelukkig was vriend T. daar om mij te redden van de ondergang. Samen een terrasje gepakt, een fles Verdejo soldaat gemaakt en toen zag de wereld er weer een stuk rooskleuriger uit. Drank maakt meer goed dan Agile werken. Waarvan akte.

 

 

 

Mamma Mia, honey!

Mensen die mij goed kennen, weten dat ik met enige regelmaat in theaters en filmhuizen te vinden ben. Zo ook de afgelopen week. Op zondag, vanwege het warme weer, het filmhuis opgezocht om Le Grand Bain te bekijken. Een heerlijke feel-good movie, helemaal niets mis mee. Op maandag zat ik bij de buren (Theater aan het Spui) te kijken naar Romana Vrede die een intens mooie voorstelling heeft gemaakt over haar autistische zoon Charlie. De voorstelling speelt ze samen met de mensen van Club Gewalt, een muziektheatercollectief waar ik sinds de ‘chocolade poëzie’ een absoluut zwak voor heb.

Maar ondanks het feit dat ‘Who’s afraid of Charlie Stevens’ een indrukwekkende voorstelling is, het absolute hoogtepunt van de week vond plaats in Utrecht. De studieverenigingen Atlas en Alias gingen samen los op de musical Mamma Mia en aangezien mijn nichtje de regie voerde, moest tante natuurlijk wel even kijken hoe het een en ander had uitgepakt. En man, wat was het een geweldig leuke avond. De voorstelling was vele malen beter dan die vreselijke film. (Meryl Streep, tuinbroek: nee) Soms zaten de zenuwen de spelers wat in de weg, maar dat werd met de nodige zelfspot weg gezongen. Was het altijd zuiver? Nou, nee. Was dat erg? Nee, want het plezier spatte er vanaf en ik word altijd blij van mensen die vol enthousiasme op een podium durven te staan.
De hele voorstelling klopte: het decor, het verhaal, de zang en het dansen. Dat dansen bezorgde mijn zwager nog een kleine hartverzakking, omdat ‘dochter-de-regisseuse’ ook even op het podium verscheen om haar zwoele dansmoves te tonen. En hij vroeg zich al af waarom ze de danspasjes niet thuis in de woonkamer wilde oefenen.

Leukste vertolking? Take a chance on me, door de ontwapende ‘Rosie’ en de ietwat onhandige ‘Bill’. Persoonlijke favorieten? Ja, heb ik! Nu deed iedereen het natuurlijk geweldig, maar ik vond het dynamische duo ‘Rosie & Tanya’ samen prachtig zingen. Het grote succes van ABBA is gestart op het Eurovisie Songfestival in 1974. Zou het niet mooi zijn als Rosie & Tanya volgend jaar Nederland vertegenwoordigen op het Songfestival? Houden we dat hele gebeuren in de Jaarbeurs van Utrecht, dan hebben de dames ook een soort van thuiswedstrijd. Dat kan een mooi feestje worden. Toch?

Ik ga in ieder geval mijn ABBA-elpees opsporen, afstoffen en afspelen op de platenspeler van mijn man. Zal ik Honey Honey even laten zien wie de Dancing Queen bij ons thuis is.

Haantjes

Iemand vertelde mij onlangs dat hij zich in zijn studententijd vaak een vos in het kippenhok heeft gewaand. Oftewel, te veel leuke vrouwen in de buurt waardoor het lastig werd een keuze te maken. Ik kreeg de indruk dat hij ze allemaal wel wilde bespringen. Lijkt me erg vermoeiend, al die testritjes. Waarom niet rustig om je heen kijken, iemand in de mooie diepblauwe, smaragdgroene, reebruine of loodgrijze ogen kijken en gewoon lekker verliefd worden? Of is dat iets dat alleen voor vrouwen, voor mij, zo werkt? Ik kan me niet voorstellen dat als je als vrouw in een hok vol haantjes wordt gestopt, je met al die kerels wilt zoenen. Bij mij betekent zoenen dat de kans erg groot is dat ik met de man in kwestie trouw. En om nu een harem te gaan aanleggen, lijkt me ook niet de bedoeling.

Over haantjes gesproken, ik heb ooit het genoegen gehad om alleen met mannen te mogen werken. Meestal is dat geen probleem, maar nu werd ik opgezadeld met een team van überhaantjes. Toen kreeg ik wel de behoefte om ze allemaal te bespringen, maar niet op een liefdevolle manier. Nee, bij voorkeur met honkbalknuppel en samoeraizwaard de koppen inslaan en eraf hakken. Zoiets.
Ik vraag me nu wel af hoe het voor een man zal zijn als hij in zijn uppie met een groep vrouwen moet werken. Wordt hij dan op alle manieren vertroeteld? Of wordt hij buitengesloten, omdat hij niet mee kan praten over ‘typische’ vrouwendingen als de menstruatiecyclus, lingerie en Tupperware? Als het zo’n woest aantrekkelijke man is, kan het ook nog gebeuren dat er onder de dames een bitchfight uitbreekt om de aandacht van de man in kwestie. Beetje kerel kan dat wel waarderen, vrees ik.

In mijn ervaring zijn teams met alleen haantjes of kippetjes niet de fijnste teams om mee (samen) te werken. Überhaantjes hebben de neiging zich overdreven te profileren ten koste van de andere überhaantjes en kippetjes kunnen nog weleens last hebben van afgunst en jaloezie. Nee, het  beste team blijft wat mij betreft nog altijd het gemengde team. Meer balans en minder gedoe. Mannen en vrouwen lijken meer op elkaar dan we denken. In een team versterken we elkaars goede eigenschappen en verzachten we elkaars minder sterke kanten. Vrouwen worden directer in hun communicatie en mannen blijken ook empathisch te kunnen zijn. Best fijn, al hoop ik niet dat het ‘lekker samen in balans zijn’ gaat leiden (lijden) tot het samen yogaën en in de modder rollen tijdens een Obstacle Run. Er zijn grenzen.

Bij het opruimen van oude bestanden kwam ik bovenstaand stuk uit 2015 tegen. Nooit gepubliceerd, geen idee waarom ik deze tekst zolang op de plank heb laten liggen.

 

Afscheid (2)

Het hoort bij het leven: afscheid nemen. Ik ben er niet heel erg goed in, ieder afscheid, hoe klein ook, blijft lastig. Je neemt afscheid van je kindertijd of je eerste vriendje. Een verhuizing of verandering van baan is eveneens een afscheid. Je koestert de mooie dingen en bent bang voor de volgende stap: voel ik me wel op m’n plek in het nieuwe huis of zijn de nieuwe collega’s wel leuk? Naderhand valt het meestal best mee, al vind ik afscheid nemen van een vriendschap altijd vervelend. Je bent met iemand goed bevriend, je bespreekt alles met elkaar en opeens kom je op zo’n punt dat je niets meer met elkaar gemeen hebt. Ik blijf dat iets geks vinden, ik kan ook nooit achterhalen waar het kantelpunt precies heeft gezeten. Maar, je zwaait de ene vriend uit en een ander verschijnt vanzelf. Zo zit het leven blijkbaar in elkaar.

Waar ik echter nooit aan zal en wil wennen, is het onafwendbare afscheid: de dood. De dood komt, zelfs als je het verwacht, altijd onverwacht.  Dierbare mensen moeten loslaten, doet pijn. Als je na een tijd je verdriet een plaatsje hebt weten te geven, komt het soms als een boemerang weer terug. Bij het zien van een foto, het horen van een favoriet liedje of op speciale dagen.

Aan mijn eigen dood denk ik eigenlijk nooit, maar bij het laatste afscheid kwam het besef dat het toch goed is om hierover na te denken. Wat wil ik eigenlijk zelf? Wil ik dat iemand tijdens de uitvaart mijn levensverhaal gaat vertellen? Dat iedere aanwezige komt te weten dat ik, op z’n zachtst gezegd, een ondernemende peuter was? Of dat er iets wordt verteld over een periode van ziek zijn, hoe ik mijn schooltijd ben doorgekomen, mijn relaties en hoe ik me als collega heb gedragen. Wat mij betreft hoeft dat allemaal niet. Dat mensen hun herinneringen willen delen, vind ik prima. Maar dat kan ook op een ander moment en op een andere plek.

Ik weet dat ik dit soort ideeën moet vastleggen, zodat het ook voor een ander duidelijk is wat ikzelf van mijn uitvaart verwacht. Maar ik weet ook dat ik morgen weer overga tot de orde van de dag en dat ‘uitvaart regelen’ ergens op het stapeltje komt te liggen van ‘zaken die nog geregeld moeten worden’. Als ik een afscheid kan uitstellen, zal ik het zeker niet nalaten.

Fietsenstalling

Ieder mens is bijzonder, maar fietsenstallingmannetjes vind ik toch wel heel bijzonder. Afgelopen dinsdag verliep mijn abonnement op de fietsenstalling. Persoonlijk vond ik dat een mooi moment om mijn abo te verlengen, maar het fietsenstallingmannetje dacht daar anders over.  Het kwam niet goed uit en ik heb geen idee waarom. Het was niet druk in de stalling en de pinautomaat deed het, maar ik kreeg het vriendelijke verzoek om over een week de boel maar te regelen.
‘Oké, maar hoe gaat dat dan de komende dagen?’, was mijn vraag.
‘Maakt niet uit, u kunt gewoon stallen. Geen probleem.’
Helaas voor hem vond ik het wel een probleem. Er werken namelijk meer mannetjes (en één vrouwtje)  in de stalling en ze hebben allemaal hun eigen regels. Daar waar de een zegt dat je gewoon kan doorlopen met een abo, roept een ander je terug als je inderdaad gewoon doorloopt.
‘Mevrouw, waar denkt u heen te gaan?!’
‘Eh, mijn fiets stallen? Ik heb een abonnement.’
‘Oh nou, u kunt niet zomaar doorlopen. En uw sticker zit op de verkeerde plek. ‘
Ook zoiets, ieder mannetje heeft zijn eigen plakmethode, alsof het mijn schuld is dat mijn abonnementssticker op het frame zit i.p.v. ergens op het spatbord.

Hoe dan ook, ik zag de bui al hangen op 1 mei. Dat ik bij aankomst gesommeerd zou worden om vooral voor de stalling te betalen en dat het absoluut niet de bedoeling is om een fiets onbetaald te parkeren. Het gevolg was dat ik de afgelopen dagen met de tram richting station ben gereisd en ’s middags de reis naar huis met de benenwagen heb afgelegd. Lopen is natuurlijk heel gezond, maar het Kroket Loket ligt op de wandelroute en dat is een stuk minder gezond. (maar wel heel lekker)
Volgende week ga ik opnieuw een poging wagen om mijn abonnement op de stalling te verlengen. Al is het een stuk ongezelliger, zo’n abo is goedkoper én gezonder dan iedere dag een broodje kroket kopen. Het leven is niet eerlijk.

©Oksana Alekseeva