Boodschappen

Het doen van boodschappen is in deze Corona-tijd een uitdaging. We worden allemaal geacht om binnen te blijven en als we dan toch naar buiten moeten, minstens anderhalve meter afstand van elkaar te houden. Ik ga alleen naar buiten als er boodschappen gehaald moeten worden, in de praktijk kom ik dus 2 tot 3 keer per week mijn hok uit. Het juiste tijdstip om ongestoord te kunnen winkelen in de supermarkt heb ik nog niet helemaal helder, maar gelukkig houden de meeste mensen ruim afstand van elkaar en komt men alleen naar de winkel. (helaas zijn er altijd uitzonderingen die de regel bevestigen)

Gisterochtend was ik op tijd wakker en liep ik al voor 9 uur in de supermarkt rond. Om snel te kunnen winkelen, hanteer ik het welbekende boodschappenlijstje. Bij voorkeur rekening houdende met de meest efficiënte looproute. Starten met groente & fruit en eindigen met brood. Wat zou het fijn als iedereen dat in deze tijden zou doen, want mijn wandeling stokte al bij de groente. Er was namelijk een meneer die het nodig vond om alle tomaten persoonlijk te begroeten. Tomaatjes vasthouden, peinzend bekijken, wegleggen, weer pakken, hé er zijn ook andere tomaatjes, vastpakken, terugleggen, andere tomaatjes betasten en in de herhaling met het hele ritueel. Ondertussen stond ik op ruim 3 meter afstand te wachten en hield ik nauwlettend in de gaten welke tomaten onaangeraakt waren. ‘Gelukkig’ bedacht meneer zich opeens dat hij ook nog aan de komkommers en courgettes moest friemelen, zodat ik een sprintje naar de tomaten kon maken. Al ben ik er niet zeker van dat ik een doos met onaangeraakte exemplaren heb meegenomen. Volgens mij heeft hij ze namelijk allemaal in de handen gehad.

De rest van mijn aanwezigheid in de supermarkt kenmerkte zich vooral door het proberen te ontlopen van de tomatenbetaster. Die man liep zo chaotisch door die winkel heen, zonder oog te hebben voor zijn omgeving, dat het voor iedereen bijna onmogelijk werd om voldoende afstand te houden.  Ik hoop dat de beste man wel vaste tijden heeft om boodschappen te doen, want dan kan ik de zaterdagochtend om 9 uur van mijn lijstje schrappen.

De tomaten liggen nu in mijn koelkast bij te komen van de aanranding. Straks hak ik ze in stukjes,  voor de pastasaus. Met garnalen, dat bevalt vast beter dan al dat gefriemel.

Rood haar

Nee, ik heb geen hekel aan mensen met rood haar. Man was van de rossige en ik heb ook hele leuke roodharigen in de familie- en vriendenkring. De laatste maanden valt het me echter op dat er zoveel roodharigen in reclamespotjes verschijnen. Zo’n lief knulletje dat geen groente lust en dan getrakteerd wordt op hysterische Italianen die beweren dat risotto met groente heerlijk is. (lijkt me onwaarschijnlijk met zo’n maaltijdpakket, maar wie ben ik) Op dat mannetje heb ik niets aan te merken, maar er zijn een stel reclame-roodharigen die mij enorm op de zenuwen werken. Ik zal mijn top 3 met jullie delen.

Autoglas

Een sterretje in je autoruit is natuurlijk niet fijn, maar gelukkig was de jongedame met lang rood haar er op tijd bij. Sayan fikst het probleem binnen no time en omdat ze goed verzekerd is, hoeft ze niet te betalen. Voor veel mensen het teken om dan moi/doei/de mazzel/houdoe te zeggen en in de auto te stappen, maar niet miss Redhead. Nee, zij blijft dralend staan, alsof ze staat te wachten op een grote beurt. Meid, Sayan vult alleen sterretjes, voor een grote beurt moet je toch echt iemand anders bellen.

Mond gezond

Zo’n vervelende fitgirl met rood haar. Jaaah, ze weet hoe ze haar lichaam gezond moet houden, maar haar mond? Werkelijk geen idee. Vervolgens wijst ze wat vaag achter zich, het witte licht in, en zegt met een verbijsterde blik op haar gezicht dat haar tandarts had gezegd….. Stop! De tandarts?! Wat weet een  tandarts nou van monden en tanden? Als het nou een ijshockeyspeler was geweest, die weet alles van losse tanden en hoe je die al dan niet moet voorkomen. En welke bitjes tegenwoordig in de mode zijn, als je geen losse tanden wilt hebben. Kijk, dat is nou eens advies waar je wat aan hebt.

Vegetarische worst

Onze grootste rookworstenfabrikant maakt normaal gesproken in hun reclames gebruik van echte mensen. Echte opa’s die op echt ijs met hun kleinkind schaatsen en bij thuiskomst door echte oma’s  op echte boerenkool met echte rookworst worden getrakteerd. Voor de vegetarische variant van de worst kon het castingbureau geen echte mensen vinden die hun tanden in die worst wilden zetten, dus werd er animatie ingezet. Een kleine roodharige sproetenkop die de echte worst omruilt voor een nepper en zie het hele gezin eens smullen. Kijk, ik heb grote waardering voor de Vegetarische Slager maar hun vegetarische roockworst is al gruwelijk, dus ik geloof toch echt niet dat deze variant wel te pruimen is. Nee. Echt niet. Wil je me overtuigen, zet dan echte mensen in om de worst aan te prijzen. Misschien wil ik het dan weleens proberen. Al lijkt me dat zeer onwaarschijnlijk.

Bizar

Nu snap ik het leven al een tijdje niet meer, maar de laatste paar weken vind ik echt bizar. Naast dat er het nodige gebeurt in mijn eigen wereldje, verstoort een akelig virus het dagelijkse bestaan op een groot deel van deze planeet. Een week of 3 geleden was Corona een virus dat huishield in China en Italië en dachten wij dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen in Nederland. In diezelfde periode heb ik contact opgenomen met een makelaar omdat ik eindelijk de stap durfde te nemen om het huis in Groningen te verkopen. Twee weken later vroegen de makelaar en ik zich af of het handig was om het huis op de markt te brengen vanwege dat verrekte virus. Toch maar gedaan, want ik heb geen haast en het mocht van mij allemaal nog wel een tijdje duren.

Huis

Gek hoe het dan loopt. Vorige week zaterdag stond het huis op Funda en heb ik de boel schoongemaakt en opgeruimd, voor het geval dat er toch iemand het huis wilde komen bekijken. In Nederland werd het langzamerhand duidelijk dat het virus niet zou stoppen bij de grenzen van Brabant. Op zondag zat ik in een nagenoeg lege trein richting Den Haag, in de veronderstelling dat we op kantoor waarschijnlijk afspraken zouden gaan maken over meer thuiswerken en minder op kantoor, maar onderweg werd al duidelijk dat we allemaal thuis moesten gaan werken.
Op woensdag heeft de makelaar met de nodige voorzorgsmaatregelen 5 bezichtigingen in mijn huis gehouden en op donderdag was de boel verkocht. Reden voor een klein feestje in mijn eentje!

Dubbel gevoel

Ik volg de richtlijnen van het RIVM en houd zoveel mogelijk afstand van de medemens als ik mij echt buiten de deur moet begeven. Tot nu toe ga ik alleen de deur uit als ik boodschappen moet doen. Ik woon in een wijk met kleine ondernemers en ik heb vandaag een rondje winkels gedaan. Ik heb toch het gevoel dat ik die mensen moet helpen om hun zaak draaiende te houden. Dus ben ik thuisgekomen met 3 stukken zeep (heel nuttig), een vetplant (minder noodzakelijk), 2 boeken (voor de vrije tijd), een krant (om depressief van te worden), een pot jam in de smaak Wild Blueberry (lekker en dat terwijl ik zelden jam eet) en een mooie presse-papier (heb ik echt niet nodig, maar het ding is echt heel mooi). Alle winkeliers houden zich  aan de voorzorgsmaatregelen en zijn blij dat je langskomt. En wat koopt natuurlijk.

Een dubbel gevoel heb ik over mijn plannen om een ander huis te gaan bezichtigen. Nu het huis in Groningen is verkocht, wil ik verder met mijn leven en iets anders kopen in Den Haag. Maandag staat een 1^e bezichtiging gepland. Aan de ene kant spannend, aan de andere kant voelt het niet goed dat ik naar buiten ga om een huis te bekijken. Al is de kans klein dat ik met veel mensen in aanraking ga komen, ik neem een stok van anderhalve meter mee om iedereen op afstand te houden. Maar goed, een dubbel gevoel dus.

Thuiswerken

Een dag in de week thuiswerken is heerlijk, maar dagen achtereen is echt vervelend. Ik mis het contact met de collega’s, het snel kunnen overleggen en de wandelingen naar de koffieautomaat. Op mijn 30m² ben je snel uitgewandeld en ik word toch wel wat stijf van het vele zitten. We houden contact via de WhatsApp en weten nu dat we, al dan niet met beeld, via Skype kunnen vergaderen. Is fijn maar toch niet hetzelfde.

Tijdens het thuiswerken luister ik naar de radio, om zodoende toch nog wat geluid om me heen te hebben. En op de radio zenden ze hele obscure reclame uit. Zo zit ik nog steeds verbijsterd te luisteren naar een meneer die op licht-erotische toon dingen zegt als ‘ze zuigt aan zijn buik’. Dat soort zinnen leidt toch enorm af van je belangrijke werkzaamheden. Porno op de radio, overdag! Blijkt het over het seksleven van de libelle te gaan. Daarvan gaat de mens tuinieren. Volgens Horny Hornbach. Ik wil geen tuin.

December 2019

Post voor Jacco. Geen idee hoe die jongen ooit op die verzendlijst is terechtgekomen, maar het is van het Leger des Heils. In het venstertje is een sleutelhanger met kerstengel zichtbaar, op de envelop staat dat ‘u iemands engel kunt zijn’. Klopt. Die van mij en van niemand anders. Normaal gesproken zou ik het poststuk weggooien, maar dit gaat retour naar de afzender.

December vind ik al jaren een vervelende maand, maar dit jaar doe ik extra mijn best om me af te sluiten voor alle ‘feestelijke’ uitingen. Ik kan niet zeggen dat dat erg goed lukt. Naast onverwachte kerstpost heb je te maken met versierde straten, winkels vol onnodige hebbedingetjes die je beslist iemand cadeau moet doen en te lange reclame-uitingen op tv. De reclame van de Lidl werkt me enorm op de zenuwen en die van de Jumbo begint inmiddels ook te schuren.  In de afgelopen jaren aanschouwde ik de feestmaand met het nodige sarcasme, maar dit jaar (en alle komende jaren) moet ik het doen zonder mijn mede-december-moppersmurf. Natuurlijk kan ik best in mijn eentje mopperen op alles wat met de kerst te maken heeft, maar met z’n tweetjes mopperen is vele malen leuker. We hebben samen 19 decembermaanden meegemaakt, die trouwens allemaal volgens hetzelfde patroon verliepen.

Eerste kerstdag

‘Mag ik Top 2000 luisteren?’
‘Nee, dat kan mijn apparatuur niet aan.’
‘Ik moet het hele jaar naar jouw takkeherrie luisteren, je kan je best een paar dagen aanpassen.’
‘Waarom?’
‘Daarom.’
Het duurde eventjes , maar morrend ging meneer altijd overstag. Om ieder jaar weer tot de ontdekking te komen dat ‘zijn’ muziek ook in de Top 2000 staat.

’s Ochtends zaten we altijd in campingoutfit op de bank een stuk kerststol weg te werken. In de loop van de middag kleedden we ons met veel tegenzin om, want ergens in het land wachtte een gourmetstel op ons. Onderweg in de auto zongen wij ons moed in, gelukkig staan er genoeg meezingliedjes in de Top 2000.
’s Avonds op de terugweg: ‘Nou, dit hebben we ook weer overleefd.’

Oudejaarsavond

Stokbrood, kruidenboter, rundvleessalade, gehaktballetjes, oliebollen en appelbeignets op de salontafel. Jut en Jul in campingoutfit op de bank. Top 2000 op de radio en de TV zonder geluid aan.
‘Ik ben moe.’
‘Ik ook, is het al 12 uur?’
‘Nee, het is half 11. Nog anderhalf uur, dan is het nieuwjaar.’
‘Zo lang nog? Kunnen we niet alvast in bed gaan liggen?’
‘De familie verwacht om middernacht toch echt een telefoontje van ons. Laten we het nog maar even volhouden.’
‘Zucht.’
We hielden altijd vol en gingen later naar bed dan we zelf verwacht hadden. Want we hadden zo’n mooi uitzicht op het vuurwerk dat in Groningen werd afgestoken. En op de rellen in een nabijgelegen straat.

Dit jaar

Dit jaar is alles anders. Wel een Top 2000 en geen verplichtingen. Wel een campingoutfit en geen gourmetstel. Eigen regie, dat ga ik doen. En dan op 1 januari 2020 kunnen zeggen dat ik december (weer) heb overleefd.

Ik wens iedereen een fijne kerst en een gezond, liefdevol en voorspoedig 2020 toe.

Verstrooid

Vrij snel na een crematie word je geconfronteerd met de vraag wat er met de as moet gebeuren. Twee pagina’s met mogelijke opties waaruit je kan kiezen en een foldertje met allerlei voorbeelden, om je een beetje op weg te helpen. Een urn voor op de schoorsteenmantel? Of de as verwerkt in een sieraad of een kunstobject van glas? Het klinkt stom, maar ik vroeg me af wat er dan met zo’n urn of sieraad gaat gebeuren als ík ben overleden. Onlangs las ik ergens dat een urn met as was aangetroffen in een kringloopwinkel. Leuk, zo’n ‘circle of life’, maar mij lijkt dat geen wenselijke situatie.

Asbestemming

Iemand moeten loslaten is lastig en verdrietig, maar ik heb niet lang hoeven nadenken over de asbestemming. Jacco hield van de zee, van het water en had ooit eens opgemerkt dat hij in zee verstrooid wilde worden. ‘Omdat de zeeën met elkaar in verbinding staan en het water altijd in beweging is, zo kom je nog eens ergens.’   Een datum prikken was ook niet moeilijk: 19 oktober, de dag na onze verjaardagen. Gevoelsmatig was dit voor mij de meest ‘geschikte’ dag, ook al is Jacco pas 3 maanden geleden overleden. Maar met de doos waarin zijn as verpakt zat, had ik niet zoveel. Ergens had ik steeds het idee dat er een Bag-in-Box, wijn in een pak, op de kast stond. En stom genoeg vond ik het vervelend dat die jongen dagenlang alleen thuis was, verpakt in z’n wijndoos. (ik weet het, het slaat helemaal nergens op)

Waddenzee

 De boottocht op de Waddenzee voelde bijna als een familie-uitje. Zelf broodjes voor onderweg meegenomen en mijn schoonvader mocht aan het roer zitten. Dit betekende dat we een groot deel van het Wad hebben gezien, voordat we voor anker gingen op een rustige plek. Het moment dat ik Jacco’s as  via een koker op zee mocht verstrooien, was zowel mooi als verdrietig. Verdrietig omdat ik hem weer moest loslaten, mooi omdat ik dit samen met onze lieve familie heb mogen doen.
Direct nadat de ‘man overboord’ was gegaan, dreef er quasi nonchalant een kwal achter de as aan. Jacco had dit uiterst grappig gevonden.

Nu

Nu probeer ik mijn leven weer op de rails te krijgen. De eerste borrel met een groep collega’s overleefd, het was fijn om naar andermans verhalen te luisteren en te kunnen lachen. En gisteravond ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer alleen naar de schouwburg geweest. Was ook fijn, al voelde ik me na afloop heel alleen, zo tussen al die stelletjes. Maar ook daar zal ik wel weer aan wennen.
Vanmiddag stond ik uit te waaien op het Zuiderstrand. Terwijl ik op de kade van het Zuidelijk Havenhoofd in zee stond te staren, dreef er quasi nonchalant een kwal voorbij. In mijn gedachten hoorde ik Jacco lachen.

Man overboord……

Ontheemd

Draaiboek

Er bestaat geen draaiboek voor het rouwproces. Geloof me, ik heb gezocht omdat ik wil weten hoelang deze ellende gaat duren. Of het normaal is dat de tranen zomaar over je wangen gaan stromen als je een boterham zit te eten op de bank. En wanneer je weer in staat bent om volledig te gaan werken. Of wat je moet doen als je bang bent dat je z’n stem vergeet en hoeveel jankdagen er in een rouwproces zijn opgenomen.
Het rouwproces is voor iedereen anders, situaties zijn anders en niet ieder mens is hetzelfde. Mijn verdriet zit ‘m vooral in het feit dat we geen afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. Dat we geen laatste woorden hebben kunnen uitwisselen. De dood kwam plotseling en al vind ik het fijn dat Jacco niet heeft geleden, voor mij blijft de situatie onwerkelijk. Alsof het nooit is gebeurd. Iedere dag komt er wel een moment voorbij dat ik hem iets wil vertellen of dat ik bedenk dat we samen naar een concert of tentoonstelling moeten gaan. Dan zit ik al met de telefoon in de handen om hem te bellen of te appen. Om me vervolgens te realiseren dat dat niet meer kan.

Ontheemd

In de periode direct na het overlijden word je geleefd. Er moeten dingen geregeld worden voor de crematie, dus je schiet in een soort van overlevingsmodus. Na de crematie moeten allerlei zakelijke dingen geregeld worden, dus dat doe je. In de eerste weken na zijn overlijden heb ik, voor mijn gevoel, geen tijd genomen om echt te rouwen. Te beseffen wat er nu eigenlijk is gebeurd. Ik verbleef in ons huis in Groningen, omdat de enige logische plek was om te zijn. Bij zijn spullen, in een vertrouwde omgeving. En dan iedere dag iets regelen: verzekeringen, bankzaken, opzeggen of aanpassen van abonnementen etc. Maar nu het grootste deel van het regelwerk achter de rug is, merk ik dat ik me niet meer thuis voel in ons huis. Ontheemd, omdat de persoon die voor mij ‘thuis’ was, er niet meer is. Het huis is te groot, te stil en te leeg. De afgelopen 2 weken ben ik daarom vooral in Den Haag geweest, in mijn eigen kleine en overzichtelijke appartementje.

Rust

Afgelopen weekend was het eerste weekend dat ik in Den Haag ben gebleven. Het geeft rust dat ik niet de lange reis naar Groningen heb hoeven maken. Ik heb behoefte aan rust. Vooropgesteld: ik vind het fijn dat ik word omringd door familie, vrienden en collega’s die oprecht met mij begaan zijn. En ik vind het ook helemaal niet erg om te vertellen wat er is gebeurd en hoe het (nu) met mij gaat, maar niet de hele dag. Ik heb gemerkt dat dat gewoon te vermoeiend is. Daarom werk ik op dit moment om de dag thuis en zet ik vaker mijn telefoon op ‘stil’. Dit geeft mij de broodnodige rust, de tijd om dingen voor mezelf te verwerken en het zorgt ervoor dat ik energie kan opbouwen. Dit betekent niet dat mensen me niet meer mogen vragen hoe het met me gaat, maar dat ik zelf de controle houd over hoe en wanneer.

Toekomst

Rust heb ik ook nodig om na te denken over de toekomst. Ik heb eigenlijk nooit echt nagedacht over de toekomst, er was maar één stabiele factor in mijn toekomst en dat was Jacco. Hij zou er immers altijd zijn. Nu hij er niet meer is, moet ik opeens over zaken nadenken waar ik eigenlijk niet over na wil denken. Wat ga ik doen met het huis in Groningen, wat ga ik doen met zijn spullen, waar wil ik wonen en blijf ik werken in Amstelveen. Plotseling zijn dit vragen die voor mij relevant zijn geworden, omdat ze bepalen hoe mijn nabije toekomst eruit gaat zien. Ik weet het nog niet en ik heb ook geen haast, het eureka-moment zal vanzelf komen. Voorlopig houd ik me aan de Jacco-regel en probeer ik te genieten van het leven. Of zoals mijn zwager het zo mooi verwoordde tijdens de crematie: ‘Mijn broer genoot van de mensen om hem heen en mijn broer genoot van het leven.’ En is dat eigenlijk niet het enige waarom het draait in het leven? Genieten van het leven en de mensen om je heen? Het is niet gemakkelijk, maar ik doe m’n best.

Soort zoekt soort

Geschreven voor een digitaal blad van mijn werkgever!

Ergens heb ik de indruk dat de makers van dit blad denken dat mensen op hun huisdieren lijken. Nu lees ik op de website van Psychologiemagazine het volgende: “Tijgersnuit zeepaardjes vallen op partners met net zo’n lange snuit als zijzelf. Zo werkt het gewoon vaak bij dieren: ze kiezen een partner die op hen lijkt. Qua grootte, gewicht en gezondheid, maar ook qua uiterlijk: het aantal stippen, de breedte van een kraagje, de kleur van een kuif. Een garnaal kiest voor een minnaar met ongeveer even lange grijpertjes, en sommige kikkers gaan voor een wederhelft met hetzelfde gewicht. Ook wij kiezen over het algemeen partners van ongeveer dezelfde aantrekkelijkheid, lichaamsvorm, lengte en leeftijd.”

Verwarrend, want hoe kies je als mens dan een soortgelijk dier? Ik heb geen huisdieren, huisstofmijt en fruitvliegje buiten beschouwing gelaten, maar stel dat ik besluit om een cavia in huis te nemen.
‘Dag beste huisdierenverkoper, hoeveel weegt een cavia? Gemiddeld 1 kilo zegt u? U heeft er niet eentje op voorraad van 75 kilo? Gemiddeld? Of iets anders van dat gewicht?’
En dan zit je opeens thuis op de bank met een schaap, gezellig samen blatend voor de tv. Ik draag haar trui, zij mag mijn bier drinken totdat ze lam wordt. Ik krijg zin in shoarma, zij wordt boos en dus eten we voor de zoveelste keer een gras-hooisalade. Heel erg aanlokkelijk klinkt dit allemaal niet.

Nee, verstandiger is het om een dier uit te kiezen dat goed bij je past. Als je graag zwemt, neem je een goudvis. Kakel je de hele dag, dan ben je een kippen-mens. Een koud type? Dan is iedere reptiel een goede keus. Mensen die graag jagen op klein wild maar ook lekker de hele dag lui op bank/bed/aanrecht willen liggen, kiezen voor een kat. Liever een aanhankelijk, betrouwbaar en loyaal dier? Dan wordt het een hond.

Het uitkiezen van een huisdier lijkt toch best veel op de zoektocht naar een geschikte partner. Soort zoekt soort: zo gek nog niet.

Vier weken

Vier weken. Vier weken is het geleden en ik denk nog steeds dat Jacco ieder moment kan thuiskomen. Als ik ’s ochtends wakker word, verwacht ik dat op de andere helft van het bed een grote hoop mens ligt. Maar dat deel van het bed is keurig opgemaakt en leeg. Bij het voetbal kijken begin ik ongemerkt een gesprek over een mooie pass of goal met iemand die er niet meer is. Of pak ik mijn telefoon om een appje naar Jacco te sturen, om me dan plotseling te realiseren dat dat weinig zin heeft. Kijk ik naar zijn foto’s dan kan ik me niet voorstellen dat ik die vrolijke grijns nooit meer in het echt zal zien.

Dat de werkelijkheid anders is, realiseer ik me op de momenten dat ik dingen moet regelen. Want dat moet, dingen regelen: verzekeringen, bankzaken, het  opzeggen van abonnementen en nadenken over de asbestemming. Nu kan ik maar één ding regelen op een dag want ik heb op het moment het concentratievermogen van een eendagsvlinder, nog even afgezien van het feit dat er een aardig emotionele lading zit aan al die stomme dingen die je moet regelen. Gelukkig hebben sommige bedrijven een nabestaandendesk, die je gemakkelijk door zo’n proces heen helpt. Maar er zijn een hoop bedrijven die digitaal een vies woord vinden en je ze daarom noodgedwongen moet bellen. En dan krijg je niet meteen iemand aan de lijn. Nee, je wordt dan getrakteerd op zo’n idioot keuzemenu, met keuzes in keuzes verstopt en als je na 2 minuten kiezen moet luisteren naar een hopeloos stukje pauzemuziek,  overweeg je de verbinding te verbreken omdat je de wanhoop nabij bent. Ergens denk ik dat dat ook de bedoeling is van die bedrijven; dat de klant de verbinding verbreekt. Serieus, op dit soort shit zit toch geen enkele nabestaande te wachten?  Als je dan eindelijk iemand aan de lijn krijgt, mag je hopen dat het iemand is met voldoende empathisch vermogen die de boel snel voor je regelt. Ergens halverwege de regeldingen kwam ik het bedrijf Closure tegen, dat een deel van het regelwerk van me heeft overgenomen. Dat was wel fijn, fijner was geweest als ik al eerder van het bestaan van dat bedrijf had geweten. Dan was me in ieder geval het contact met Bankgiroloterij bespaard gebleven. Misschien dat ik daar nog eens een aparte blog aan besteed, want het is een verhaal op zich.

Ergens tussen het ongeloof en het regelen in, probeer ik de scherven van mijn leven weer aan elkaar te lijmen. Het gaat langzaam, maar met de hulp van mijn lieve familie en vrienden gaat me dat gewoon lukken. Voor mezelf, maar zeker ook voor Jacco.

Brief aan Jacco

Na het overlijden van mijn schoonmoeder schreef ik op 14 mei een stukje over afscheid nemen. Een tekst die ik nu met heel andere ogen lees, omdat op 19 juli mijn allerliefste, geweldige echtgenoot volkomen onverwacht overleed. En op zo’n vreselijke dag moet je direct gaan nadenken over de uitvaart, terwijl je geen idee hebt wat hij eigenlijk zou hebben gewild.
In de 2^e slapeloze nacht na zijn overlijden heb ik een brief aan hem geschreven, een brief die ik tijdens de uitvaart heb voorgelezen. Inmiddels schrijf ik iedere dag aan Jacco: dingen die ik heb meegemaakt, mooie of grappige herinneringen en andere zaken die ik belangrijk vind om aan hem te vertellen.
Omdat niet iedereen bij de uitvaart aanwezig kon zijn, deel ik nu de tekst van de bewuste brief. (in iets aangepaste vorm)
Mijn man was een verhalenverteller en regelmatig een inspiratiebron voor mijn blogs en ik mis hem vreselijk.

Mijn allerliefste Jacco, lieve schat,

Er is nog zo veel dat ik je wil zeggen en over je wil vertellen; over hoe we elkaar hebben ontmoet, over alles wat we samen hebben meegemaakt, over onze laatste momenten samen en over onze toekomst die geen toekomst meer is. Terwijl ik dit schrijf, stromen de tranen over mijn wangen en weet ik dat jij het fijner zou vinden dat ik op zo’n verdrietige dag als vandaag, vooral de mooie verhalen deel. Verhalen die mensen laten lachen, want lachen deed je graag. Het valt me zwaar lieverd, maar ik ga een poging wagen.

Je was een verhalenverteller. Met je ongebreidelde fantasie kon je van de grootste onzin een compleet geloofwaardig verhaal maken. In het prille begin van onze relatie kwam je ooit eens mijn huis binnengelopen met een arm in het verband. Ik, ongerust als ik kan zijn, wilde weten wat er in vredesnaam was gebeurd. Er volgde een gepassioneerd verhaal over hoe je ter aarde was gestort met je fiets, dat een onderdeel van diezelfde fiets in je arm was beland, waardoor er een enorme bloedende wond ontstond die gehecht moest worden in het ziekenhuis. Terwijl ik me stond op te winden waarom je me niet had gebeld, stond jij rustig het verband van je arm af te wikkelen. Je was naar de bloedbank geweest. Om bloed te doneren. Toen dacht ik wel even: ‘waar begin ik aan met deze jongen.’ Maar jouw ontwapende grijns maakte dat ik niet lang boos op je kon blijven.

In je werk als trainer gebruikte je eveneens veel verhalen. Die je ter plekke verzon omdat je vond dat je met een praktijkvoorbeeld lastige materie gemakkelijker kon uitleggen. Je vond het ook geen enkel probleem om bestaande mensen, zoals ik, op te laten draven in jouw verhalen. Zo heb je ooit eens verteld dat ik veel schoenen koop en dat ik enorme stennis heb staan maken bij de kassa omdat ik geen korting kreeg. ‘Maar dat is nooit gebeurd’, zei ik. Jouw reactie: ‘dat weet ik, maar dat hoeven mijn collega’s niet te weten. Als ze het verhaal maar snappen.’

Ook de klokkenverzameling van onze benedenbuurman werd gebruikt als opleidingsmateriaal. Dit verhaal heeft zo veel indruk gemaakt op de cursisten dat ze je een cadeau hebben gegeven. Een spuuglelijke, roze koekoeksklok.
Andere favoriet van je: de getallenreeks van Bert Visscher. Ik mag aannemen dat iedereen  nu weet welke nummers bij de bami gerechten horen.

Ik heb veel met en om je gelachen. Zo stapte je ooit eens, na een avondje stappen met je vrienden, in een aardig beschonken toestand naast mij in bed. Ik had geen zin in dronkenmansgebabbel, dan werden je verhalen nog langer dan ze normaal gesproken al zijn, dus ik deed alsof ik sliep. Je wilde je verhaal toch kwijt en gebruikte je handen om een gesprek te voeren. Linkerhand tegen rechterhand: ‘Slaapt ze ?’ Rechterhand: ‘Misschien…..’ En zo ontspon zich een uitgebreid gesprek tussen jouw handen en terwijl ik lag te schudden van het lachen, viel jij rustig in slaap.

Misschien is trouwens een woord dat je veel gebruikte. ‘Jacco, heb je de planten water gegeven?’ En met een schuldbewuste blik in je ogen zei je dan: ‘Misschien…..?’. Dat betekende dan gewoon ‘nee, dat heb ik niet gedaan.’ Wat dan ook weer niet als een verrassing kwam.

Ik heb zoveel meer verhalen te vertellen, maar niet de tijd om dat nu te doen. Ik hoop dat zo  meteen in de koffiekamer de mensen mooie verhalen over jou met elkaar willen delen.  En dat er vooral veel gelachen wordt.  Dat zou je fijn vinden en ik ook.

Lieffie, we zullen je allemaal enorm gaan missen, maar ik het allermeest.

 

Magie

Sommige werkweken zijn leuker dan de andere, maar de afgelopen week was iedere werkdag er eentje om moedeloos van te worden. Het dieptepunt was wel die dag dat ik verzeild raakte in iets dat men de Magic Estimation (magische schatting) noemt, wat een niet nader te noemen iemand altijd heel monter betitelt als de Tragic Estimation. Wij zijn tegenwoordig heel erg ‘into Agile’ en omdat de Product Owner (producteigenaar) verstek liet gaan,  mocht ik meedoen aan het spelprogramma De Zwakste Schakel. Althans, daar leek het op.

Spelletjes

De inzet was het bemachtigen van schaarse IT-capaciteit voor het 3^e kwartaal. Totaal aantal deelnemende issues (kwesties): 60
Een korte samenvatting: Met een man/vrouw of 40 stonden we met de eigen kaarten in de hand rondom een tafel. We moesten ons eigen product inschalen op de maatjes XS tot en met XXL. Daarna mocht men andermans kaarten verschuiven naar een andere plek, meestal de verkeerde kant op. Vervolgens moest je gaan uitleggen waarom jouw kaartje toch echt in eerste instantie op de juiste plek lag en als je mazzel had, werd er gemiddeld. Dit hele gebeuren werd 6 keer herhaald en het hele feest duurde 3 uur lang. Daarna werden we uitgezwaaid en volgde er een Final Call (laatste oproep) met hele belangrijke mensen die, naar ik meen, de kaarten opnieuw hebben geschud.
Uitkomst: twee van mijn kaarten zijn op plek 14 en 22 beland en dat is niet goed, al moet de Big Room Planning (grote kamer planning) nog plaatsvinden.

Niet goed

Snappen jullie het nog? Ik niet en daarom heb ik me iets meer verdiept in het proces rondom de magische schatting. Wat blijkt: zo’n proces mag 30 tot 60 minuten duren en wordt binnen een scrumteam (rugby!) uitgevoerd. Een scrumteam bestaat uit zo’n 5 tot 9 personen en is een multidisciplinair en zelfsturend team. Oftewel, alle benodigde kennis/kunde om een product op te leveren zit in principe in het team.

En wat doen wij? Wij hebben blijkbaar incomplete scrumteams samengesteld waardoor we met 40 mensen staan te vissen in een vijver waarin 1 goudvis rondzwemt. Dat werkt dus niet en levert alleen maar frustratie, onbegrip en het bewandelen van olifantenpaadjes op. En zo draai je heel behendig Agile de nek om. Als dat het uiteindelijke doel is, dan is men daar heel goed in geslaagd.

Hoe is het nu met Marita?

Goed! Ik dreigde donderdag weg te zakken in een diepe poel van moedeloosheid, maar gelukkig was vriend T. daar om mij te redden van de ondergang. Samen een terrasje gepakt, een fles Verdejo soldaat gemaakt en toen zag de wereld er weer een stuk rooskleuriger uit. Drank maakt meer goed dan Agile werken. Waarvan akte.