Waakvlam

Januari 2023
Ik was moe, doodmoe. Na het overlijden van J. ging ik met heel mijn lijf en leden in de overlevingsstand en brandde er alleen nog maar een waakvlammetje. Een vlammetje dat ik met veel moeite brandend wist te houden. Het vlammetje werd kleiner en kleiner totdat het op 20 januari gedoofd werd door het lijf. Mijn lijf. Het lijf dat van vermoeidheid omviel en alleen nog maar wilde slapen. En geslapen heb ik, afgewisseld met urenlang naar Netflix staren. Pas na een week of 6 begon ik weer wat op te krabbelen. Structuur aanbrengen in de dag, sporten en heel langzaam beginnen met werken. Nadenken en keuzes maken voor de nabije toekomst, hoe onzeker die ook is.

April 2023
Ik ga uit en ontmoet fijne, nieuwe mensen. Ik spreek af met vrienden en vind het leven leuk. De afgelopen week realiseerde ik me opeens dat er weer een vuurtje in me brandt, aangewakkerd door een rijdende trein waar ik met liefde ben opgesprongen. Een trein die ik maanden geleden met diezelfde liefde graag aan me voorbij liet gaan. Een trein die op 31 december het eindstation bereikt en de reis ernaartoe zal niet gemakkelijk zijn, maar ik heb er enorm veel zin in. De rijdende trein en zijn passagiers hebben ervoor gezorgd dat ik mijn felheid en directheid heb teruggevonden en dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik een zinvolle bijdrage kan leveren. Het gevoel dat ik er ook toe doe. Onze trein zal niet ontsporen, want we hebben een ervaren crew aan boord. De beste mensen. “Mijn” mensen. En iedereen die aan “mijn” mensen komt, komt aan mij. Laat dit een waarschuwing zijn.

Mensen, ik ben terug.