De dood neemt geen pauze

Soms kan je de woorden niet vinden om te omschrijven wat je voelt. Ondanks alle gedachten die door je hoofd schieten en de emoties die je voelt, lukt het niet om een letter op papier te krijgen. Dit overkwam me vorig jaar, op 1 november. Want wat moet je zeggen als een jonge sprankelende vrouw, moeder van twee jonge kinderen, komt te overlijden? Dat het leven oneerlijk is? Want dat is het gewoon. Oneerlijk.
Haar overlijden zorgde ervoor dat er allerlei herinneringen naar boven kwamen. Over hoe je wordt geleefd in de eerste dagen na het overlijden van je grote liefde, over alles wat er in de dagen en maanden daarna op je afkomt. Administratief gedoe, onhandige opmerkingen van buitenstaanders en terwijl je rouwt en je wereld stilstaat, verwacht iedereen dat je de draad van het leven weer snel oppakt. Alsof er niets is gebeurd.

Het overlijden van S. was een dreun voor het kleine team waarin we allebei werkten. En nu, vier maanden later, moeten we opnieuw afscheid nemen van een teamgenoot. P. overleed gisteren, veel eerder dan we hadden verwacht en gehoopt.
P. leed aan een ongeneeslijke ziekte die langzaam maar zeker zijn lichaam sloopte. Als team zagen we dat kleine en dagelijkse handelingen, die door de meeste mensen als vanzelfsprekend worden beschouwd, voor hem steeds lastiger werden om uit te voeren. Maar dat weerhield hem niet om naar het werk te komen. Opgeven was voor hem geen optie en hij genoot ook van het gezelschap om hem heen. Scherp van geest, eigenwijs, rechtlijnig en een heerlijk droog gevoel voor humor. Fijne man, een mooi mens en weer iemand die we enorm gaan missen. Rust zacht jongen.

Eigenlijk had ik een tijdje geleden besloten om alleen nog maar over leuke dingen te schrijven, maar de dood blijft ronddwalen in mijn omgeving. Ik blijf hopen op betere tijden.