Vaarwel

Hoe goed ken je eigenlijk de mensen in je omgeving? Je familie, vrienden, collega’s? Zetten we allemaal een masker op als we ons onder de mensen begeven? Het zijn vragen die ik mezelf stel sinds ik maandag te horen kreeg dat een oud-collega uit het leven is gestapt. Ik voelde vooral verbijstering, omdat het altijd zo’n aardige, vrolijke man was. Hij grossierde in grappige oneliners en plaatste positieve spreuken op Facebook. Dol op zijn vrouw en (klein)kinderen, dus hoe is het mogelijk dat uitgerekend voor hem het leven te zwaar werd? Het antwoord op deze vraag zal ik waarschijnlijk nooit weten en dat hoeft ook niet.

Ik heb anderen gekend die uit het leven zijn gestapt. Ik ken mensen die geliefden hebben verloren aan zelfdoding. Voor nabestaanden is het verdriet onvoorstelbaar groot, het verlies niet te bevatten. Er zijn mensen die zelfdoding een egoïstische daad vinden, ik ben het daar niet mee eens. Iemand die zichzelf van het leven berooft, doet dit niet om anderen te kwetsen. Als het leven zoveel pijn doet, dan zoek je een uitweg. Ook als dit betekent dat je iedereen die je liefhebt moet achterlaten. Ik oordeel daarom niet, ik hoop dat ze de rust hebben gevonden waarnaar ze zo verlangden.

Farwol, leave Sjoerd. Ik ben blij dat ik je ooit heb gekend in mijn leven.