Theater

‘Je moet hoognodig weer iets schrijven’, zegt vriendin M. tegen me. Ze heeft gelijk, maar het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het hoofd zit vol met verhalen maar de energie ontbreekt om ze aan het digitale papier toe te vertrouwen. Toen ik in 2015 met deze blog begon, had ik een rijk en enerverend leven en lagen de verhalen voor het oprapen. De laatste jaren is mijn wereld een stuk kleiner geworden. Niet dat ik dat erg vind, ik ben van nature niet sociaal en zit graag thuis. Kom alleen buiten als dat strikt noodzakelijk is of als ik in een impulsieve bui besluit dat ik ergens naartoe moet. Dankzij een van die impulsieve buien zat ik onlangs in de Haarlemse Philharmonie. En in een theater is altijd wat te beleven.

 Waarom wordt het de mens moeilijk gemaakt om zijn zitplaats te vinden in een theater? In het ene theater moet je voor de oneven stoelnummers aan de linkerkant zijn en voor de even nummers rechts. Andere theaters laten de stoelnummers doorlopen van links naar rechts of van rechts naar links. Je kan naar een balkon via een trap, andere balkons zitten gewoon in de zaal maar dan wel lekker achteraan. In Haarlem zat ik op het balkon. Het balkon midden, om precies te zijn. Het balkon is gemakkelijk te vinden via een van de trappen in de foyer. Er is welgeteld één deur naar het balkon en het eerste wat je ziet is een muur met de tekst: ← links  rechts →. Terwijl ik met een peinzende blik naar deze boodschap sta te kijken, komt de placeer-meneer naar mij toe geslenterd. Ik vraag hem welke kant ik op moet voor het midden. Dwars door de muur, is zijn antwoord. Maar gezien mijn stoelnummer mag ik naar rechts en word ik keurig naar mijn stoel gebracht. Terwijl ik lekker zit, ontvouwt er zich een prachtig schouwspel van mensen die op zoek zijn naar hun stoel. Want links, rechts en midden hebben ook dezelfde nummering. Dus zitten er mensen in het midden die eigenlijk rechts moeten zitten of links zitten maar eigenlijk rechts in het midden horen. En het fenomeen dat zich in alle theaters voordoet: de mensen die in het midden van een rij zitten of aan het uiterste einde van een rij, zijn altijd als laatste binnen. Waardoor de hele meute moet gaan staan om de laatkomers toegang tot hun plek te geven. Echt, waarom is dat?

Van de voorstelling kan ik me nog maar weinig herinneren. Iets met q-tips en een bijna stilvallende zaal omdat de performer dacht dat ze in Amsterdam op het podium stond. Kan het haar niet kwalijk nemen, het is grote overgang van het Palladium in Londen naar een knus theater in Haarlem. Maar het was een leuk uitstapje. Mijn eerstvolgende impulsieve activiteit staat gepland in november. Eerder heb ik daar echt geen tijd voor.