Kerstboom

December vind ik de meest vervelende maand van het jaar en de verplichte gezelligheid kan me ook nooit snel genoeg voorbij zijn. De laatste keer dat ik een kerstboom in huis had staan, was in 2009. De jaren daarna vond ik het niet de moeite waard om een boom neer te planten, we waren immers toch niet thuis met de kerst en het is zo’n gedoe, dat op- en aftuigen. Dus wat bezielde mij om twee maanden geleden een kunstkerstboom met geïntegreerde lampjes aan te schaffen? Het moet een vlaag van verstandsverbijstering zijn geweest. Of probeer ik het voor mezelf nog een beetje gezellig te maken in deze donkere coronatijden? Ik heb werkelijk geen idee.

Gisteravond was ik eindelijk zover om de boom uit zijn doos te bevrijden. Ik trof drie boomonderdelen, een voet voor de boom, drie oogbouten en een stekker aan. Plus twee vellen A2-papier met daarop een werkinstructie in twintig talen. Alsof je een werkinstructie nodig hebt voor het opbouwen van een boom. Enfin, de voet uitgeklapt, de oogbouten in de daarvoor bestemde gaatjes geduwd en het onderste deel van de boom in de voet geplaatst. Terwijl ik liggend op de grond de oogbouten vastdraai, vallen de grote takken alvast in positie. Op mijn hoofd. Ondanks dat het een nepboom is, prikken de harde naalden. Het is verdorie net een echte boom, er liggen zelfs al naalden op de grond.

Nadat ik vloekend en tierend onder de boom ben weggekropen, is het tijd voor het  plaatsen van het tweede en derde onderdeel van de boom en het koppelen van de verlichting. Simpel. Daarna begint het echte werk: het uitvouwen van 767 (!) takjes. Takjes naar links, takjes naar rechts en takjes die liever rechtop staan. Ik ben er al zat van, maar dan moet de boel nog worden versierd. De kerstballen hebben twaalf jaar geleden voor het laatst het daglicht aanschouwd, maar verkeren nog in goede conditie. Ik blijk veel blauwe ballen te hebben, afgewisseld met wat wit, rood, roze en goud. Mijn oude piek blijkt niet te passen, daarvoor is de bovenste tak te dik. Dan pleuren we er wel een vogeltje in, dat blauw is en op 215 centimeter hoogte nauwelijks opvalt. Zilveren slingertjes erin en klaar is Marita.

Ik moet toegeven dat het er gezellig uitziet, zo’n verlichte en versierde boom. Het is alleen wel veel moeite voor drie weken plezier. Begin januari gaan we de boel weer aftuigen. Ben nu al moe.

Vintage bal!