Vakantiegevoel

Voor het eerst in drie jaar heb ik vakantie en het voelt raar. In het préweduwentijdperk was ik gewend om samen met man rond te toeren in het buitenland, nu ben ik vooral in Nederland onderweg of thuis. Niet altijd alleen, want ik heb dates geregeld met hele leuke mensen. Zo ging ik in Leeuwarden dineren met vriend en veelvraat P. Nu is P. ietwat chaotisch en zo gebeurde het dat hij mij het adres van het restaurant stuurde, om vervolgens zelf bij het verkeerde etablissement voor de deur te gaan staan. Ondertussen stond ik voor de deur van een erotisch café, maar dat lag aan Google Maps. Gelukkig vonden P. en ik elkaar heel snel en hebben we een genoeglijke avond beleefd in de Ierse pub.

Nu zijn er in mijn vakantie ook werkzaamheden gestart aan het pand waarin ik woon en de buurvrouw appte mij de vraag of de werklui hun gereedschap in mijn halletje mochten plaatsen. ‘Natuurlijk mag dat!’, antwoordde ik en zo kwam het dat ik bij thuiskomst een volgestouwde hal aantrof. Op dat moment realiseerde ik me dat ik die mannen om acht uur ’s ochtends binnen zou moeten laten, wat dan weer betekende dat de wekker gezet moest worden. In mijn vakantie! Best leuke kerels, die werkmannen, maar niet leuk genoeg om ervoor de wekker te zetten. Nu was er al een lang weekend Breda gepland en nam ik al heel snel het besluit om daaraan voorafgaand een paar dagen Utrecht te doen, de zorg voor de werklui overlatend aan de buurvrouw.

Inmiddels ben ik weer thuis na een paar fijne dates met leukerds uit/in het midden en zuiden van dit land, wordt de wekker gezet om de werklui binnen te laten en voorzie ik de mannen van koffie. Er staat nog een date op de agenda met lieve vriend T. en dan is de vakantie voorbij. Hoewel ik me uitstekend heb vermaakt, in fijne hotels heb geslapen en met leuke mensen heb afgesproken, hoop ik toch dat ik volgend jaar een reisje naar het buitenland kan maken. Ik mis het vakantiegevoel van zwoele nachten op een terras, een duik in de azuurblauwe zee, het onderweg zijn naar een onbekende bestemming en het genieten van de lokale keuken. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik in Brabant geen worstenbroodje heb genuttigd, wat blijkbaar gelijkstaat aan een doodzonde. Maar dit heb ik meer dan goedgemaakt met het drinken van La Trappe. Hoe dan ook, volgend jaar wil ik écht weg. Zonder restricties zoals het coronapaspoort, wattenstaven in de neusgaten en ander gedoe. Fingers crossed.

•