Zat ik de afgelopen weken al te zeuren over al die meubeltjes die je zelf in elkaar moet schroeven, het dieptepunt aller zelfbouwpakketten diende zich afgelopen maandag aan in mijn stulpje te Den Haag. Mijn planning om ’s ochtends een bureau in elkaar te zetten en ’s middags ergens te gaan genieten van het mooie weer, liep volkomen in de soep. Lees en huiver.
Het zelfbouwpakket werd keurig op tijd bezorgd en met frisse moed begon ik met het uitpakken van de dozen. Na het verwijderen van 23 kilometer tape en 18,5 kilo piepschuim kon ik beginnen met het in elkaar schroeven van het onderstel van het bureau. Een lastige klus voor één persoon vanwege de onhandige constructie. Maar goed, ik heb de poten en dwarsbalk gemonteerd en kon vervolgens beginnen aan het bovenblad plus de bijbehorende laden. De handleiding was duidelijk en op zich was het geen probleem om de zijwanden en tussenstukken te monteren. En toen kwam het moment om het blad te bevestigen aan de poten…. Ik verwachtte 8 voorgeboorde gaten, er zaten er maar 2. Inmiddels was het 30 graden in huis, mijn humeur was niet echt geweldig meer en dan komt het besef dat je zelf de gaten moet gaan boren. Met een boormachine die je niet hebt. Na kort te hebben overwogen om de boel de boel te laten en Man de klus te laten klaren in het weekend, leek het me toch verstandiger om een boormachine aan te schaffen. Niet direct een droomaankoop van het vakantiegeld, maar je moet toch wat.
Fietsend langs mensen die wél op een terras konden zitten, was ik op weg naar een kleine doe-het-zelfzaak in het centrum van de stad, alwaar ik een schroefboormachine met toebehoren van het merk Einhell heb aangeschaft. Einhell is Duits-Engels voor een hel. Hoe toepasselijk. Tot nu toe had ik alleen maar een boormachine in de hand genomen om die door te geven aan een ander, maar nu moest ik voor het eerst van mijn leven zelf gaan voorboren en schroeven met zo’n apparaat. Ondanks het feit dat ik al zo stikchagrijnig was dat het me een rotzorg zou zijn als ik dat hele bureau naar de mallemoeren zou helpen met amateuristisch geboor, is het me wonderwel gelukt om met de Franse slag de gaten op de juiste plek voor te boren. Kortom, het kreng staat.
Toen ik ’s avonds telefonisch mijn beklag deed bij Man, klonk het alleen verwijtend aan de andere kant van de lijn: ‘Dus je kan dat allemaal best zelf.’ Eh, blijkbaar wel ja, maar dat betekent niet dat ik in het vervolg dit soort activiteiten zelf ga ondernemen. Een man moet toch een rol van betekenis blijven spelen in het leven van een vrouw, anders kan je het fenomeen man meteen wel afschrijven. Toch?
Marita's overpeinzingen 