Na een weekje Barcelona was het hoog tijd om eens toerist in eigen land te gaan spelen. Reisdoel: het Anne Frank Huis in ‘mijn eigen’ Amsterdam. Met meer dan een miljoen bezoekers per jaar, waarvan zo’n 90% uit het buitenland afkomstig is, moet je ruim van tevoren een kaartje voor een specifiek tijdstip bestellen. Toen ik twee maanden geleden mijn kaartje bestelde, was de eerstvolgende bezoekmogelijkheid op 2 juni om 11 uur. Het laatste kaartje voor dat tijdstip was voor mij.
Afgelopen vrijdag was ik ruim op tijd aanwezig op de Prinsengracht. Ik kom niet graag te laat en ik moet ook altijd eerst de situatie ter plekke bestuderen. Waar is de ingang? Waar begint en eindigt de rij? Is er per tijdslot een aparte rij? Waar is het toilet? Dat soort dingen. Al gauw bleek dat de medewerkers van het museum de juiste mensen op het juiste tijdstip in die ene rij wisten te dirigeren. Daarnaast moesten ze aan menig toerist uitleggen dat men alleen naar binnen kan met een vooraf besteld kaartje op het internet. (men kan wel vanaf half 4 in de rij gaan staan en dan hopen dat je alsnog het museum kan bezoeken)
Om 11 uur mocht ik plaatsnemen in de rij. Langs de gracht stond een man met 2 oranje huurfietsen danig in de weg van het overige verkeer. Al gauw bleek dat zijn hyperactieve vrouw al vooraan in de rij stond, terwijl hij de fietsen nog moest parkeren. Wat niet ging, met aan elke hand een fiets die hij tussen de overige fietsen moest zien te proppen. Zijn vrouw besloot de rij te verlaten om hem een beetje te helpen met het stallen van de fietsen. Geen Nederlanders, dat werd al gauw duidelijk. Haar fiets stond, hij was nog aan het worstelen met het slot van zijn fiets en zonder op hem te wachten, stapte zij met driftige armbewegingen terug op haar plek in de rij. Man had eindelijk de boel op slot en strompelde zo snel als hij kon, hij was slecht ter been, naar zijn vrouw. Moest ‘ie met dat manke been ook nog over een ketting klimmen. Ik vond het een boeiend begin van de dag.
Eenmaal binnen bleek het toilet zich direct na de ingang te bevinden. Heel efficiënt als je lang hebt moeten wachten in de rij. Dan het museum in. Mooi opgezet, met een verplichte looproute want dat kan niet anders. Met een grote groep mensen verwacht je dat het dringen is in de kleine ruimten, maar dat was niet het geval. De buitenlandse toeristen bleven keurig in de rij staan wachten om een andere kamer te kunnen betreden. Als er gesproken werd, was dat op zachte toon. Respectvol, anders kan ik het niet noemen. Maar dan is er toch altijd weer een Nederlander in de buurt die de boel verpest. Ik stond in de deuropening op mijn beurt te wachten om het volgende kamertje binnen te kunnen gaan. De stilte in de ruimte werd onderbroken door een Nederlandse oma die haar kleinkinderen snel door de kamers wilde leiden. Een van de kinderen vroeg nog of er niet gewacht moest worden op opa, maar dat was niet nodig omdat die man alles goed wilde lezen en bekijken. Oma wilde snel het museum uit en ik stond blijkbaar in de weg, want ze stond met haar grote handtas tegen me op te rijden in de deuropening. Ik houd er niet van als iemand ongevraagd tegen me op staat te rijden. Dus ik bleef staan, ik kon ook geen kant op trouwens, en stond extra lang te treuzelen op het moment dat ik wel verder kon lopen. Oma stampte met de kinders in het kielzog langs mij heen, duwde en passant nog wat buitenlanders aan de kant en ging richting uitgang.
Eenmaal buiten zie ik oma op een bankje zitten bij de Westerkerk en ik hoor haar tegen opa zeggen: ‘Als ze eens wat minder mensen naar binnen zouden laten, dan kan je veel sneller door dat huis lopen.’
Beste oma, misschien is het juist de bedoeling dat je met veel mensen samengepakt in zo’n kleine ruimte staat. Zonder meubels voelt het al benauwend aan, dus stel je eens voor hoe dat voor die 8 mensen moet zijn geweest. Twee jaar lang ondergedoken. Stil moeten zijn, niet naar buiten mogen, elkaar niet kunnen ontlopen. Vreselijk. De 2e Wereldoorlog was afschuwelijk, net als al die andere oorlogen. Oorlogen die er nog steeds zijn, met dezelfde vreselijke gevolgen. Ik denk niet dat uw kleinkinderen een educatieve ochtend hebben gehad. Ze hadden u beter thuis kunnen laten en samen met opa het Achterhuis kunnen bezoeken, misschien dat ze dan beter hadden kunnen begrijpen onder welke omstandigheden een kind als Anne heeft moeten leven en hoe een stomme ideologie een einde aan haar leven, en aan dat van vele anderen, heeft gemaakt. Ideologieën die vandaag de dag nog steeds groepen mensen het leven kosten. De geschiedenis herhaalt zich. Voortdurend.
PS Je wilt een leuke blog schrijven over toerisme in eigen land en eindigt dan toch met een onaangenaam onderwerp als de oorlog. Gek hoe dat werkt met schrijven.
Marita's overpeinzingen 