Yoga

Doe ik aan yoga? Nee.
Heb ik ooit aan yoga gedaan? Niet dat ik mij daarvan bewust ben.
Heb ik verstand van yoga? Nee, maar ik ventileer graag mijn mening over yoga.
Waarom? Om aan het verwachtingspatroon van mijn broer te voldoen.

Tenminste, ik denk dat hij van mij verwacht dat ik iets ga schrijven over yoga. Want waarom zou hij mij anders dat filmpje van Lenette van Dongen sturen? Over ouder worden en yoga in de korte broek. Leuk mens, die Lenette, en een blij ei van ergens ver in de vijftig. Ouder worden vindt ze niet erg en dat daar rimpels bij komen kijken, is ook helemaal geen ramp. Tijdens het yogaën in de korte broek constateerde Lenette opeens dat ze hele rimpelige knieën heeft. Knieën in beeld en inderdaad, een hoop loshangend vel. En dan ga je je toch afvragen hoe het met je eigen knieën staat. Zelf ergens begin vijftig en dan zit je echt in de gevarenzone. Dus hup, broek naar beneden, op bed gaan liggen, beentjes in de lucht en maar buigen en strekken met die knieën. Ze blijken te kraken, maar er is werkelijk geen rimpeltje te zien. Ik wilde een vreugdedansje gaan doen, maar dat blijkt lastig te zijn met een broek die om je enkels zit gewikkeld.

Maar waarom heb ik geen gerimpelde knieën? Het antwoord is simpel: Marita yogaat niet. Ik vouw mijn lichaam niet in de vorm van een kraanvogel die een lotusbloem aanvalt. Of in de vorm van een halve kameel (een dromedaris dus, met die ene bult) die een vuurvliegje plet op de maan. Zoiets. Ik vind rechtop staan al lastig en vermoeiend zat, de kans dat ik mijn benen om mijn nek ga vouwen, is daarom nihil. Yogaërs buigen en strekken hun lichamen in zulke vreemde standjes, dat het helemaal niet gek is dat de huid oprekt en daardoor gaat rimpelen. Soort van striae, eigenlijk.
Yoga mag dan wel ontspannend zijn, maar wil je geen gerimpelde knieën en ellebogen, zoek dan een andere vormen van ontspanning. Kaas, wijn en Netflix bijvoorbeeld. Kan ik van harte aanbevelen.