Waarom bijna iedereen elk jaar op 2 januari gaat starten met het uitvoeren van goede voornemens, is mij een raadsel. ‘Een nieuw jaar is een nieuw begin’, gilt men dan enthousiast. Bullshit! Wil je stoppen met roken, gezonder eten, minder zuipen, meer naar de sportschool gaan en/of gewicht verliezen, dan hoef je niet te wachten tot 2 januari. Als je echt iets wilt veranderen, dan kan dat op ieder gewenst moment. Ik doe dus niet aan goede voornemens. Punt.
Hoewel, ik zat in deze eerste werkweek van het nieuwe jaar met collega’s de feestdagentrauma’s uit te wisselen. We hadden natuurlijk allemaal te veel gegeten en waren ‘enorm’ aangekomen. Mega-opgezwollen, met buiken die eruitzien alsof er ieder moment een tweeling uit kan kruipen. Een van de collega’s verklapte zelfs dat zij alleen nog maar wijde truien draagt om de buik te verstoppen. Ze is in mijn ogen heel slank en slanke vrouwen zijn ook de enige vrouwen die er in een oversized trui charmant uitzien. Als ik zo’n ding aantrek, heb ik het formaat van Godzilla. Bij het vergelijken van de buiken besloten we dat we onszelf de komende tijd op een rantsoen zetten en niet meer mogen snoepen.
Een paar uur later bevind ik mij in de sportschool. Ze hadden me onlangs een bezorgd mailtje gestuurd, omdat men mij de hele maand december niet hadden aangetroffen op een martelwerktuig. Klopt, ik had een heleboel sociale verplichtingen zoals borrels, borrels en nog meer borrels. Maar goed, in januari staat er niets feestelijks op het programma en kon ik best wel weer eens gaan sporten. Mijn sportschool in Amsterdam is alleen bestemd voor vrouwen en wordt voornamelijk bezocht door grut, twintigers. Leuke en vooral slanke jonge vrouwen. En opvallend onzeker over hun lichaam. Het valt me namelijk steeds meer op hoe omslachtig de meeste meiden zich in de gezamenlijke kleedkamer omkleden. Eerst de sportbeha over de normale beha aantrekken en dan die laatste eronderuit sjorren. Of eerst de sportbroek aantrekken en dan zich pas ontdoen van jurk of rok. Waarom die schaamte? Wat is dat toch met ons vrouwen dat we ons lichaam nooit mooi genoeg vinden? Ik word altijd lichtelijk depressief als ik een foto van Doutzen Kroes in bikini onder ogen krijg, om vervolgens helemaal sikkeneurig te worden als ik lees dat Doutzen niet blij is met haar heupen. ER IS HELEMAAL NIETS MIS MET HAAR HEUPEN!!! Ik heb verdorie in vergelijking met haar de heupen van een nijlpaard. Kunnen wij vrouwen niet gewoon eens tevreden zijn met onszelf, want het perfecte lichaam bestaat niet. Stop met het jezelf vergelijken met anderen, dat levert alleen maar frustraties op.
Dus ik heb nu toch maar een goed voornemen voor mezelf bedacht: koester de rondingen, wees lief voor jezelf en hang een foto van Marilyn Monroe aan de muur. Want die vrouw was beslist niet slank, maar wordt nog steeds gezien als een sekssymbool. Lang leve mijn rondingen!
Marita's overpeinzingen 