Een paar dagen geleden kreeg ik van mijn vrienden van Kamernet het vriendelijke doch dringende verzoek om mijn zoekprofiel opnieuw te activeren. Doe ik dat niet, dan deactiveren zij de boel. Dat mogen ze rustig van mij gaan doen, ik heb immers al de perfecte kamer gevonden in Amsterdam. En zolang mijn perfecte huurbazen niet verkassen, voelt deze dame geen enkele noodzaak om naar een ander kamertje om te kijken.
Door de mail realiseerde ik me opeens dat ik een jaar geleden, op 19 oktober om precies te zijn, de sleutel van mijn kamer in ontvangst heb genomen. Op de maandagmiddag, in Amsterdam Zuid, 25m² helemaal voor mij alleen. Volledig gemeubileerd, ik hoefde alleen maar het bed op te maken en mijn kleding in de kast te hangen. En vanaf dag 1 heb ik mij thuis gevoeld in Amsterdam. De buurt voelt vertrouwd aan en ik heb een aantal vaste adresjes waar ik graag kom. Mijn ‘eigen’ plein met bijbehorend eetcafé, een favoriet filmhuis, het gezelligste theater en het leukste koffiehuis. Ik heb ook een eigen fitnessclub, maar die valt onder de categorie ‘noodzakelijk kwaad’ en niet onder de favorieten.
Is Amsterdam heel anders dan Groningen? Nou, nee. Het is een beetje groter, maar ook in Amsterdam hebben fietsers hun eigen voorrangsregels en zijn verkeerslichten alleen bedoeld voor automobilisten. En oké, ook al mogen we in Groningen niet klagen over het culturele aanbod, in Amsterdam heb ik meer keuze op dat vlak. Waar ik dan ook dankbaar gebruik van maak. Het enige nadeel van Amsterdammers is dat ze weleens je fietstassen lenen en niet weer terugbrengen. Dat doen we in Groningen niet, ongevraagd fietstassen meenemen. Maar verder voel ik me net zo thuis in Amsterdam als in Groningen.
En mijn kamertje? In een jaar tijd meer eigen spulletjes naar binnen gesleept, lekker nestelen zoals dat mooi heet. Het is mijn eigen wereldje, waarin ik maar weinig anderen toelaat. Mijn veilige haven, mijn rustoord, het nest aller nesten.
Marita blijft.
Marita's overpeinzingen 