Privacy

Wie denkt dat hij nog enige privacy heeft in dit land (en vele andere landen), vergist zich. Had privacy vroeger vooral te maken met het lekker op jezelf zijn, zo zonder ander volk in de buurt, tegenwoordig heeft het meer de betekenis dat je zelf kan bepalen wie welke informatie over je krijgt. Maar eigenlijk bepaal je dat zelf helemaal niet, onbewust deel je meer over je leven dan je lief is. Met dank aan de bonuskaart weet Appie precies wat voor boodschappen ik in huis haal en hij mailt mij vervolgens enthousiast als mijn favorieten in de aanbieding zijn. Dat vind ik dan nog heel onschuldig maar dat mijn internetgebruik fanatiek wordt gevolgd, vind ik een stuk spannender. Je bezoekt een website en een bedrijf als Google kan aan de hand van het bezoekersgedrag de nodige gegevens over jou binnen harken. Met als doel om een profiel van je levensstijl te maken om dat te gebruiken voor advertentiedoeleinden. Want het moet je toch opgevallen zijn dat als je net een leuk jurkje hebt zitten te bekijken op Wehkamp, dat je bij een bezoek aan een andere website opeens hetzelfde jurkje voorgeschoteld krijgt. Dat jurkje blijft je dan de hele dag achtervolgen, zodat je gaat denken dat het een teken van bovenaf is en dat je toch echt die jurk moet aanschaffen.

Google gebruik ik ook voor studiedoeleinden en als inspiratiebron voor mijn schrijfsels. Dus als ik iets schrijf over een opblaaspop, dan wil ik echt weten waar dat ventieltje zit en ga ik zoeken op het wereldwijde web. Zo loop je de kans om op allerlei obscure websites op het gebied van porno te komen en dan moet ik me toch ernstig gaan afvragen wat voor profiel Google van mij heeft gemaakt. Een vrouw van middelbare leeftijd met een belangstelling voor pornografische opblaasitems? Gelukkig blijven alleen jurkjes en schoenen mij tot nu toe achtervolgen op de verschillende websites.

En dan Facebook. Ben ik ooit eens mee begonnen om de naaste familie te informeren over mijn whereabouts tijdens de vakantie. Vervolgens breidde de vriendengroep zich uit en deelde ik wat meer informatie over mezelf. Ik ben daar trouwens wel kieskeurig in. Het is nog steeds bedoeld als een trackingsysteem voor mijn ouders, een chip laten implanteren ging me te ver. Vorig jaar vroeg ik me af waarom ik op Facebook informatie had staan over mijn burgerlijke staat, mijn woonplaats en mijn werkgever. De meeste Facebookvrienden kennen mij goed en weten dat ik getrouwd ben, waar ik woon en wie mijn salaris betaalt. Dus die informatie heb ik verwijderd, om vervolgens gestalkt te worden met berichten over leuke vrijgezelle mannen in mijn omgeving. Want, denkt Facebook, geen burgerlijke staat betekent alleen en dus zielig, laten we die meid eens gaan helpen aan een andere vent. Lekker dan. Ik kan nu natuurlijk mijn huwelijkse staat weer in de openbaarheid gooien maar ach, het is ook nooit verkeerd om alle opties open te houden.

Kortom, wil je privacy? Dan moet je op een onbewoond eiland in de Stille Zuidzee gaan zitten. Helemaal alleen, zonder communicatiemiddelen en klantenkaarten. Beetje de hele dag luieren op het strand, regelmatig het zand uit je bilnaad wegspoelen in zee, kokosnoten uit een palm slaan, visjes vangen met een zelfgemaakte speer en zonder lucifers een kampvuur proberen te maken. Tenzij je de visjes rauw wilt eten. Klinkt als hel op aarde. Wifi please!