Ieder jaar neem ik me voor om geen lijstje in te leveren voor de Top2000. Want het is onbegonnen werk om uit die duizenden mooie nummers een keuze te moeten maken en ieder jaar kom ik erachter dat ik juist dat ene nummer vergeten ben aan te vinken. Maar goed, afgelopen zaterdag vond ik het nodig om het goede voorbeeld van Facebook-vrienden te volgen en heb ik toch maar weer een lijstje gemaakt. Omdat ik best heel tevreden was met mijn keuze, heb ik de boel natuurlijk ook gedeeld op Facebook. Het duurde niet lang of een vriendin meldde zich via Messenger met de mededeling dat ze mijn lijst nog even goed had bekeken. Ja…en? Ik kreeg één woord, thema! Thema? Hoezo, thema? Snel mijn lijstje bekijken en OMG, ze had gelijk. Liefde, liefde en nog eens liefde. Toen ze ook nog eens het woord intens mijn kant op slingerde, wist ik het zeker; je moet nooit een keuze maken als je ongesteld bent. En al helemaal niet op de ik-bloed-helemaal-leeg-dag. Want nuchtere ik word eens per maand zo’n romantisch wrak. Zo’n vrouw die plots een doos tissues nodig heeft bij het aanschouwen van de reclames, helemaal soft wordt van George Clooney en dan opeens een Nespresso-apparaat wil, what else? Als mijn softe kant komt bovendrijven, is dat dus van invloed op mijn muziekkeuze. Romantiek, kan iemand überhaupt zonder? Hoe dan ook, ik bied iedereen die mijn lijst wel heel erg klef vindt, mijn nederige excuses aan. Aan de andere kant mag iedereen blij zijn dat ik geen lijst heb gemaakt nadat de wasmachine op mijn Amsterdamse adres mij in de steek liet en ik ’s avonds mijn was stond uit te wringen in de badkuip. Grote kans dat dan een lied als Smack my bitch up van The Prodigy plots hoog op mijn voorkeurslijstje terecht was gekomen. Of songs die wel heel erg over dood en verderf gaan. Waarheen, waarvoor van Mieke Telkamp bijvoorbeeld. Nee, dan maar een liefdevolle benadering. Want per slot van rekening: ‘what the world needs now is love, sweet love’.
Marita's overpeinzingen 