Vijftig

Vijftig. Ja, ik. Vandaag de hele dag. Volgens de kenners heb ik wederom een mijlpaal in mijn bestaan gehaald. Zelf heb ik nog nooit iets begrepen van dat spastische gedoe rondom het bereiken van zo’n decennium-leeftijd. Als je tien wordt, ben je eindelijk een tiener. Nou, wat een feest. Wie wordt er nu blij van de 1^e en alle daaropvolgende menstruaties, jeugdpuistjes, algehele onhandigheid en pubergedoe. Kreeg op m’n tiende een bril, om de ellende nog groter te maken. Paul van Vliet heeft ooit eens een mooi lied geschreven over meisjes van dertien (…niet zo gelukkig), dat dekt de lading heel aardig.

Je wordt twintig, eindelijk volwassen. Onzin, want wat is dat eigenlijk, volwassen? Wikipedia geeft uitkomst: ‘We noemen iemand een volwassene als die zelfstandig, dus zonder de hulp van anderen, kan handelen. Dit is een wat rekbare definitie, want niet iedere volwassene kan zich op elk moment en in elke situatie redden. Iemand die geen fietsband kan plakken, zal de hulp in moeten roepen van een fietsenmaker. Het besluit om dat te doen, kan wel zelfstandig worden genomen.’  Hm, volgens deze definitie was ik al vroeg volwassen. Op zeer jonge leeftijd heb ik namelijk besloten dat er andere wezens op deze planeet zijn die heel goed allerlei vervelende karweitjes voor mij kunnen opknappen. Gewoon een kwestie van de blauwe ogen opslaan en lief kijken. Nog nooit zelf een band hoeven plakken, dankzij het wezen dat Man wordt genoemd.

En dan word je dertig. Voor veel mensen een reden om heel erg serieus tegen je te gaan doen. Als je een relatie hebt, krijg je onvermijdelijk de vraag of het niet eens tijd wordt voor kinderen. Alsof dat allemaal zo vanzelfsprekend is. En als je geen relatie hebt, dan krijg je van die bezorgde opmerkingen als ‘wordt het niet eens tijd, want alleen is ook maar alleen.’ Als je pech hebt, heb je een idioot in je omgeving die je met liefde een datingsite op probeert te duwen. Nee, dankjewel, ik denk dat ik vanzelf wel over hem struikel. Ergens, ooit eens. En als het niet gebeurt, vergaat de wereld echt niet. Tenzij je het aloude ideaal van huisje-boompje-beestje aanhangt, dan wordt het vervelend. Maar gelukkig is dat nooit mijn ideaal geweest.
Met veertig roept men met nauwelijks verholen enthousiasme dat je nu van middelbare leeftijd bent. Een vreselijke term, klinkt erg naar steunkousen, sherry en huisvrouwenpermanent. Gelukkig ben je in je veertiger jaren af van het gezeik over kinderen, hoewel er altijd wel zo’n gezelligerd is die je wijst op de nieuwste kind-fabriceer-technieken met daarbij de mededeling dat het best nog wel kan. Dat zal, maar voor mij hoeft het niet.

En nu ben ik vijftig. De laatste maanden had ik het gevoel dat mijn omgeving daar toch wel heel erg mee bezig is geweest. De een meldt monter dat het vanaf vijftig alleen maar bergafwaarts gaat. De ander bekijkt je decolleté en zegt vol verbazing dat het er allemaal nog mooi uitziet en ‘zo zonder rimpels’. Hoezo rimpels in mijn decolleté?! Waarom moet ik daar in vredesnaam rimpels hebben? Ik heb de afgelopen jaren kapitalen besteed aan goed verpakkingsmateriaal voor de dames, dus rimpels wil ik in die regio beslist niet zien. Maar blijkbaar gaat na je vijftigste van alles hangen en rimpelen aan je lichaam. Ik heb zicht op de stand van mijn borsten, maar mijn billen vind ik een stuk lastiger om in de gaten te houden. Nu denk ik dat ze nog steeds op de plek zitten waar ze horen te zitten, ik voel in ieder geval niets tegen mijn knieholtes slaan, maar mocht iemand daar een andere mening over hebben dan hoor ik het graag. Als klapper op de vuurpijl een opmerking die ik een paar weken geleden om mijn oren kreeg geslingerd: ‘Jij wordt vijftig? Jeetje, dan ben je een oud wijf…’ En vervolgens kwam er met enige verbijstering in de stem het volgende achteraan: ‘Maar hé, je ziet wel heel erg goed uit voor je leeftijd.’ Alsof ik net ben opgegraven in een Egyptische graftombe en de archeoloog heeft geconstateerd dat ik er na ruim 2300 jaar nog mooi bijlig. Ik zie het maar als een compliment.

Leeftijd? Ik vind het niet belangrijk. Natuurlijk ben ik geen zestien meer, toen kon ik met gemak wat nachten doorhalen. Nu lukt me dat één nacht en moet ik daar vervolgens een week lang van herstellen. Minimaal. En ja, ik heb wat grijze haren, pigmentvlekjes en een enkele rimpel. Daar lig ik echt niet wakker van. Want ik voel me prima, ik heb een goed leven, een leuke baan en veel fijne mensen in mijn omgeving. Iedere dag is er één, geniet van de kleine dingen in je leven en wees dankbaar voor wat je hebt. Op naar de dag van morgen!
(Enne, gefeliciteerd met mij!)