Groenvoer

In Groningen is het heel normaal dat je tijdens je lunchbreak volkorenbammetjes met kaas eet en deze wegspoelt met een bekertje melk. In Amstelveen word ik omgeven door vrouwen die het liefst de hele dag in een rauwkostsalade rondprikken. Zelfgemaakt, met de nodige creativiteit. En die creativiteit zorgt ervoor dat bij het openen van het Tupperware bakje, je het idee hebt dat je op een pasar malam bent. Of met je kop in een bak met uien hangt. Uien stinken, dus waarom moet ik lijden onder het knaagdierendieet van een ander? Kunnen we voor groenvoereters niet een aparte, afgesloten ruimte maken? Zodat ze lekker aan elkaars salade kunnen ruiken en kap-, maai- en maalrecepten kunnen uitwisselen? Een eigen konijnenpaleis/caviaparadijs/hamsterhol (doorhalen wat niet van toepassing is). Zou dat niet geweldig zijn? En dan zorgen we ook voor een tredmolen, zodat men meteen aan de broodnodige beweging kan werken.
Nu is het niet gek dat vrouwen vaak bezig zijn met hun lijn. Doe het zelf ook, maar ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik rondingen heb. Gelukkig wel op de daarvoor bestemde plekken. Dus ja, ook ik eet thuis weleens een salade. Voor de broodnodige balans. Waar ik echter helemaal panisch van word, is dat ik tegenwoordig ook mannen op kantoor aantref met een bak groenvoer. Die daar, heel vreemd, meestal wat lusteloos op zitten te kauwen. Met een diepbedroefde blik. ‘Mijn’ mannen in Groningen vreten tijdens de lunch hamburgers. Met friet. En het zijn atletisch gebouwde mannen. En oké, ook een enkeling met een niet echt acceptabele B-cup. Misschien dat zij ’s avonds thuis samen met het gezin aan een trog moeten plaatsnemen om het pas gemaaide gras weg te kanen. Maar daar heb ik dan gelukkig geen last van. Ik wacht op het moment dat een groenvoerman in Amstelveen mij gaat vragen of zijn kont ook te dik lijkt in de broek die hij draagt. ‘Nee schat, die broek is te klein voor jouw kont.’ Try me.