Bevrijdingsdag

Over dit onderwerp heb ik lang nagedacht. Moet ik hier wel over schrijven? In de (traditionele) media wordt er veel aandacht aan besteed en ook veel andere bloggers/columnschrijvers hebben hun gedachten al aan het net toevertrouwd. Wat heb ik er nog aan toe te voegen, behalve dan mijn eigen gevoel en gedachten onder woorden proberen te brengen? Dus ja, ook ik ga het hebben over dat kleine hummeltje met de naam Aylan.

Kobani, een Koerdische stad in Syrië aan de grens met Turkije. Syrië, waar sinds 2011 een burgeroorlog aan de gang is. Kobani is in die 4 jaren zwaar getroffen en ligt sinds de afgelopen dagen (weer) onder vuur van de Islamitische Staat (IS). Wat doe je dan als ouders van 2 prachtige zoons van 3 en 5, wetende dat in de afgelopen maanden 11 familieleden zijn vermoord door IS? Ik zou het wel weten. Je pakt het hoognodige in en zorgt ervoor dat je je kinderen naar een veilige plek brengt. Wat het ook maar mag kosten. Van bezorgde familieleden in Canada krijg je geld om de oversteek van Turkije naar Griekenland te maken, je veiligheid ligt in de handen van mensensmokkelaars die je maar moet vertrouwen. Veel mensen redden de oversteek in gammele bootjes naar Kos, anderen zijn helaas niet zo gelukkig. Waaronder de 3-jarige Aylan. En het is de foto van zijn dode lichaampje op het strand van Bodrum die de wereld opeens wakker schudt. Want dat zien we liever niet, verdronken kinderen. Helaas is Aylan niet het enige kind dat in de afgelopen jaren, op de vlucht voor oorlogsgeweld in het thuisland, is omgekomen. Maar ook dat zien en horen we liever niet. Na de dood van Aylan zag ik op Facebook een waarschijnlijk zeer oprecht bedoelde vraag voorbij komen. Waarom de ouders niet voor zwemvestjes hadden gezorgd? Tenenkrommend en getuigen van grote onwetendheid. Even afgezien van de vraag of er in een stad als Kobani überhaupt een watersportwinkel is te vinden, denk ik niet dat als je op de vlucht bent je meteen aan zwemvestjes denkt. Het is domweg roeien met de riemen die je hebt en maar hopen dat je het overleeft.

NRC betitelt de foto van Aylan van iconische waarde, zoals de foto van het napalm-meisje in Vietnam. Nu zijn er in de loop der jaren veel van die iconische beelden voorbij gekomen, zoals het Sinti-meisje in een trein op kamp Westerbork, onderweg naar de gaskamers van Auschwitz. Maar wat leren we nu van die beelden? Helaas helemaal niets. Want zolang er mensen op deze aardkloot rondlopen, zullen er mannen, vrouwen en kinderen worden verkracht, gemarteld en vermoord. Uit naam van een religie of een enge ideologie. De rest van de wereld kijkt toe en zwijgt, totdat we worden wakker geschud door een beeld zoals dat van de kleine Aylan. Dan vindt men massaal dat dit nooit meer mag gebeuren en moet de politiek zo snel mogelijk het vluchtelingenprobleem oplossen. Voor Aylan, zijn broertje Galip en al die andere kinderen van wie we de namen nooit zullen weten, is het te laat. Op de vlucht gestorven, dat hoort inderdaad niet. Kinderen gun je een veilige en liefdevolle omgeving waarin ze kunnen spelen en kattenkwaad mogen uithalen. Onbezorgd opgroeien, verliefd worden, trouwen en kinderen krijgen. Dat is deze kinderen allemaal ontnomen. Op 5 mei vieren wij in dit land Bevrijdingsdag. Wij mogen ons wel wat meer bewust zijn van het geluk dat zo’n dag bestaat. Leven in vrijheid, een dak boven je hoofd, een inkomen, brood op de plank. Niet iedereen heeft dat geluk. Zoals Aylan.

Geen woorden, maar daden?
Vluchtelingenwerk
Artsen zonder grenzen
Rode Kruis
Amnesty International