Tja, als je één keer iets hebt geschreven over een seksgerelateerd onderwerp, dan kan je de alternatieve tupperwareparty niet langer op de plank laten liggen. Mijn vingers jeuken al jaren om hierover iets te typen, maar ik was altijd bang dat iemand zich in het verhaal zou kunnen herkennen. Lekker belangrijk, want waar maak ik me eigenlijk druk om. Het moet er toch een keer uit, anders blijf ik er nachtmerries van houden.
Imagine this: een saaie, onopvallende, struise vrouw die er jaren ouder uitziet dan dat ze in werkelijkheid is. Het glas altijd half leeg, of beter gezegd de bodem is negen van de tien keer ernstig in zicht. Een vrouw die de meest aantrekkelijke man/vrouw een minderwaardigheidsgevoel kan aanlullen. Zo’n vrouw dus. En op een dag vertelt deze vrouw op de voor haar bekende, monotone wijze over een party die zij had bijgewoond. Ik denk dan aan een onschuldige onderwerpen als huishoudelijke noodzakelijkheden of desnoods make-up. Maar nee, het ging om andersoortig plastic. Met bewegende onderdelen en wat je daar dan allemaal niet mee kan uitspoken. Alleen. En verdorie, ik denk in beelden. Dus sindsdien, als ik haar ergens tegenkom, krijg ik het beeld op mijn netvlies van een vrouw die op de vrijdagavond haar meidenkast opengooit, de plastic voorraad bekijkt en denkt: ‘waar heb ik vanavond zin in!’. Houd je gezicht dan maar eens in de plooi, ik groet haar dan ook altijd met een grote glimlach op mijn gezicht. En ondertussen weet ik dat er weer een slapeloze nacht zit aan te komen.
Marita's overpeinzingen 